27 Δεκ 2010

Το μάθημα των Θρησκευτικών και η θέση του στην Εκπαίδευση

Με τη διάλεξη του ομότ. καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Μεταλληνού, για το μάθημα των Θρησκευτικών και τη θέση του στην Εκπαίδευση, ολοκληρώθηκε την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, ο 1ος κύκλος διαλέξεων για ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, που οργάνωσε και πραγματοποίησε κατα τη διάρκεια του τετραμήνου Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου, ο Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς.
Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός αναφέρθηκε κατ' αρχάς στην στοχοθεσία και το περιεχόμενο του μαθήματος, τα οποία είναι κατοχυρωμένα με τον Νόμο 1566/1985, ο οποίος συμφωνεί και με το άρθρο 16 του συντάγματος. Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο, ο σκοπός του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι: " Η φανέρωση των αληθειών του Χριστού για τον Θεό, για τον κόσμο και για τον άνθρωπο, η μύηση(βιωματική σχέση) των μαθητών στις σωτήριες αλήθειες του Χριστιανισμού με την Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή, η βίωση των Αληθειών της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστεως στις συγκεκριμένες περιστάσεις της καθημερινής ζωής του μαθητή για να βελτιώνεται συνεχώς "ἐν σοφίᾳ "ἡλικίᾳ καί χάριτι" για να καταξιωθεί ο μαθητής "εἰς Ἄνθρωπον Τέλειον είς μέτρον ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ"". Επεσήμανε επίσης, ότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος για τους Ορθοδόξους μαθητές.
Ο ομιλητής σημείωσε επίσης, ότι σύμφωνα και με την πιό πρόσφατη νομοθεσία του 2003, οπότε έγινε η αναδιατύπωση του σκοπού του μαθήματος, και η οποία ισχύει μέχρι και σήμερα, η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών συμβάλλει:

25 Δεκ 2010

Φώτης Κόντογλου "Η Γέννηση στην Αγιογραφία"

Οἱ πιὸ ὡραῖες εἰκόνες τῆς Γεννήσεως ποὺ ἀφήσανε οἱ παληοὶ εὐσεβεῖς ἁγιογράφοι μας εἶναι κατὰ πρῶτον οἱ ψηφιδωτές τοῦ Δαφνιοῦ καὶ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, ἔργα ἐξαίσια γιὰ ὅποιον νοιώθει τὴ βυζαντινὴ τέχνη καὶ δὲν θέλει σκηνοθεσίες καὶ ἐπιδείξεις κούφιες.
Ἄλλη ὡραία εἰκόνα τῆς Γεννήσεως εἶναι στὴν Περίβλεπτο τοῦ Μυστρᾶ, ἴσως ἡ ὡραιότερη, καθὼς καὶ ἄλλη στὴν Παντάνασσα.
Σπουδαία εἶναι καὶ ἡ Γέννηση στὸ Καχριὲ Τζαμὶ τῆς Πόλης (ἀρχαία Μονὴ τῆς Χώρας), τῆς Ὑπαπαντῆς στὰ Μετέωρα, στὰ μοναστήρια τοῦ Διονυσίου καὶ τοῦ Δοχειαρίου στ' Ἅγιον Ὄρος, καθὼς καὶ τοῦ Ἁγίου Παύλου, στὸ μοναστῆρι τῆς Μεταμορφώσεως στὰ Μετέωρα, καθὼς καὶ στὸ μοναστῆρι τοῦ Βαρλαάμ, ἔργο τοῦ Φράγκου Κατελλάνου η προσκύνηση των μάγων.
Ἀπὸ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» ἔτος β’ τόμος τέταρτος τεῦχος 45, Χριστούγεννα 1949.

22 Δεκ 2010

Παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα

Κων/νου Χολέβα
Πολιτικού Επιστήμονος
«Ἐπί γῆς εἰρήνη καί ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ψάλλουμε τά Χριστούγεννα καί ἔτσι τονίζουμε τό οἰκουμενικό καί πανανθρώπινο μήνυμα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως. Ἡ σύγχυση, ὅμως, τῆς ἐποχῆς μας καί τά ἔξωθεν ἐρχόμενα ρεύματα τῆς ὑλιστικῆς καί ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως τείνουν νά μετατρέψουν τά Χριστούγεννα σέ ἕνα ἐμπορικό πανηγῦρι καί σέ μία ἀποθέωση τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ καταναλωτισμοῦ. Τά περισσότερα μέσα ἐνημερώσεως μιλοῦν γιά δῶρα, διακοπές στά χιόνια, γιά ρεβεγιόν καί ξενύχτια τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων καί μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν παραδοσιακή ἑλληνορθόδοξη ἑορτή τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου. Προβάλλουν Χριστούγεννα .... χωρίς Χριστό!
Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως θυσιάζεται ὁ ἀληθινός Ἅγιος καί Μέγας Βασίλειος καί μέ τό ὄνομά του ἐμφανίζεται μία στρουμπουλή κοκκινοφορεμένη κούκλα ἡ ὁποία κατακλύζει καταστήματα καί σπίτια. Τί σχέση μέ αὐτά τά ἐμπορικά τεχνάσματα μπορεῖ νά ἔχει ὁ σοφός Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ὁποῖος χάριζε κυρίως πνευματικά δῶρα καί φώτιζε τούς συνανθρώπους του μέ τήν διδασκαλία καί τήν φιλανθρωπία του; Ἀκόμη καί ὡς πρός τό ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχή τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. Σάντα Κλάους τόν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα πού παραπέμπει μᾶλλον στόν Ἅγιο Νικόλαο παρά στόν Ἅγιο Βασίλειο.
Ἐμεῖς ἄς προσπαθήσουμε νά γιορτάσουμε ἑλληνορθοδόξως καί ἀνατολικῶς, γιά νά παραφράσουμε μιά σχετική φράση τοῦ Παπαδιαμάντη, καί ἄς διδάξουμε στά παιδιά μας ποιός ἦταν ὁ πραγματικός Ἅγιος Βασίλειος, ποιά ἦταν ἡ πατερική του σοφία, ποιό ἦταν τό τεράστιο κοινωνικό του ἔργο , πῶς δίδασκε τούς νέους νά μελετοῦν ἐπιλεκτικά τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα σάν τή μέλισσα πού ἐπισκέπτεται τά ἄνθη καί ἀποφεύγει τά ἀγκάθια.
Ἡ παραδοσιακή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπό τά ξενύχτια , τά ρεβεγιόν καί τήν χαρτοπαιξία γιά νά φανοῦμε δῆθεν μοντέρνοι καί παγκοσμιοποιημένοι. Ὄχι, εὐτυχῶς, ἡ ἐπισήμανση αὐτή δέν ἀφορᾶ ὅλους τούς Ἕλληνες. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν πολλοί, μικροί καί μεγάλοι, πού θά σηκωθοῦν ἐνωρίς τά ξημερώματα γιά νά μετάσχουν τῆς Χριστουγεννιάτικης Θείας Λειτουργίας καί νά μεταλάβουν μετά ἀπό τή νηστεία πού ἐτήρησαν. Ὑπάρχουν πολλοί, δόξα τῶ Θεῶ πού ἐπιμένουν ἑλληνορθόδοξα καί ἀρνοῦνται νά μποῦν στήν μηχανή τοῦ κυμᾶ πού ἀλέθει ἔθνη, πολιτισμούς, ἰδιαοπροσωπίες, ἀνεξαρτησίες. Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἀρκετοί συμπατριῶτες μας θυσιάζουν τά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα γιά νά ταξιδέψουν σέ διάφορους προορισμούς ἐκτός Ἑλλάδος. Ἐπικαλοῦνται τή συγκίνησή τους γιά τήν βραδυνή Θεία Λειτουργία πού θά παρακολουθήσουν σέ κάποιο χιονισμένο Ναό τῆς Κεντρικῆς ἤ Βορείου Εὐρώπης, ἀλλά τελικά ἀντί γιά τό Θεῖο Βρέφος καταλήγουν νά προσκυνοῦν τίς προθῆκες καί τά ράφια τῶν πολυκαταστημάτων τῶν πόλεων τῆς Ἑσπερίας καί ἐπιστρέφουν μέ βαλίτσες διπλᾶ φορτωμένες ἀπό τά........ ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς εὐλαβείας των.
Παγκοσμιοποιημένες εἶναι καί πολλές ἀπό τίς εὐχετήριες κάρτες πού λάμβάνουμε αὐτές τίς ἡμέρες. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι σημασία ἔχει νά σέ θυμηθεῖ κάποιος καί ὄχι ἡ ἀπεικόνιση ἐπάνω στήν κάρτα. Δέν διαφωνῶ, ἀλλά ἀφοῦ ἀποφασίζεις, Χριστιανέ μου, νά στείλεις γραπτῶς τίς εὐχές σου σέ ὁρισμένους φίλους, γιατί δέν προτιμᾶς κάρτες μέ Ὀρθόδοξη βυζαντινότροπη εἰκονογράφηση καί μοῦ στέλνεις χιονισμένα σκανδιναβικά τοπία μέ ταράνδους ἤ εὐτραφῆ ἀγγελούδια οὐδεμία σχέσηἔχοντα μέ τήν Πίστη μας καί τήν Λατρευτική μας τέχνη; Τό σπουδαιότερο, ὅμως, δέν εἶναι οὔτε οἱ κάρτες οὔτε τά ρεβεγιόν οὔτε ἄλλές ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Τό σπουδαιότερο εἶναι νά προετοιμασθοῦμε πνευματικά.
Ὁ ἐνανθρωπίσας Κύριος μᾶς καλεῖ νά ἐξομολογηθοῦμε, νά νηστέψουμε καί νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι θά τιμήσουμε τήν Γέννησή Του. Ἔσι θά ὑποδεχθοῦμε τόν σαρκωθέντα Λόγο καί θά κρατήσουμε βαθειά μέσα στήν ψυχή μας τό «μήνυμα τῶν Χριστουγέννων». Ὅτι , δηλαδή, ὁ Θεός ἐσαρκώθη ὡς ἄνθρωπος «ἵνα ὁ ἄνθρωπος θεωθῆ». Γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό σκότος τῆς πλάνης καί νά φωτισθεῖ ἀπό τήν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄς προετοιμασθοῦμε, λοιπόν, γιά ἀληθινά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα καί τότε δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε ἀπό τήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση.

11 Δεκ 2010

Η Κάρτα του Πολίτη και οι δημοκρατικές αξίες

Του π. Γεωργίου Αναγνωστόπουλου
αναπλ. καθηγ. της Πολυτεχν. Σχολής Δ.Π.Θ.
 Η Ελληνική Κυβέρνηση προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή στη χώρα μας τη χρήση της Κάρτας του Πολίτη (ΚΠ), με σκοπό τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών του Κράτους για τον Πολίτη, και, ενδεχομένως, για τις οικονομικές συναλλαγές Τραπεζών, τις ιδιωτικές συναλλαγές κλπ. Η ΚΠ θα ομοιάζει με τις κάρτες ανάληψης μετρητών με ηλεκτρονικό μικροτσίπ, αλλά θα περιέχει συγκεντρωμένη πληροφορία με τα στοιχεία «ταυτότητας» του πολίτη. Ταυτόχρονα η ηλεκτρονική ταυτοποίηση θα δίνει την δυνατότητα πρόσβασης, σε συνδυασμό με την Κάρτα Συναλλαγών, σε τεράστια πληροφορία για κάθε κίνηση και πτυχή της ζωής του πολίτη.
Η προοπτική χρήσης της ΚΠ στηρίζεται στα εξής κυρίως επιχειρήματα:
(1) εξασφαλίζεται ηλεκτρονικά η προστασία και η ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων, όπως, για παράδειγμα, το σημερινό δελτίο ταυτότητας, που είναι εύκολα προσβάσιμο από τρίτους,
(2) η Γραφειοκρατία θα περιοριστεί με τη σταδιακή αντικατάσταση πληθώρας προσωπικών εγγράφων και πιστοποιητικών στις συναλλαγές με το Δημόσιο, με αποτέλεσμα οι πολίτες να κερδίζουν χρόνο και ταλαιπωρία, και
(3) το κράτος θα έχει οικονομική ωφέλεια από την μείωση του αριθμού δημοσίων υπαλλήλων.
Τέλος, θα πρέπει να προσθέσουμε πληροφοριακά ότι η δημόσια διαβούλευση άρχισε στις 22/11/2010 και θα περατωθεί στις 12/12/2010. Το μέτρο θα τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τέλους του 2011. Η κυβερνητική απόφαση κοινωνικοπολιτικής χρήσης των δυνατοτήτων της Πληροφορικής στηρίζεται ασφαλώς στις διαφαινόμενες ευεργετικές συνέπειες του μέτρου. Ωστόσο είναι γνωστόν ότι η χρήση της Πληροφορικής, όπως και άλλες μεγάλες δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης, μπορεί να έχει και αρνητικές όψεις. Η χρήση λοιπόν της ΚΠ θα έχει όχι μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά ή και οδυνηρά ακόμη αποτελέσματα.
Μερικές από τις αρνητικές όψεις του θέματος, όπως έχει τεθεί, είναι:

10 Δεκ 2010

Επιστολή των ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ προς την Υπουργό Παιδείας

ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ ΥΦΗΛΙΟΥ
Επικοινωνία: Nina Gatzoulis / President of the Committee of World Pan-Macedonian Associations
Email: ninagatz@comcast.net Τηλ: 603-742-0466, Φαξ: 603- 617-2977



Προς κ. Άννα Διαμαντοπούλου,
Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Ανδρέα Παπανδρέου 37, 15180 Μαρούσι

Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,
Ενημερωθήκαμε από διάφορες πηγές ειδήσεων, όπως στην αρθρολογία της εφημερίδας PRESS της 27ης Νοεμβρίου 2010 με τίτλο: Συμμετέχει στη Συγγραφή «Περίεργων» Βιβλίων Ιστορίας-Η Επιστροφή της Θάλειας Δραγώνα, πως το τετράτομο Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας το οποίο εξεδόθη από το Κέντρο Δημοκρατίας και Συμφιλίωσης της Νοτιανατολικής Ευρώπης στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης μπορεί να επανέλθει και να προωθηθεί στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση:
«Πάντως μέχρι τώρα η «αντίσταση» της Ελλάδας καλά κρατεί στην ενσωμάτωση των βιβλίων στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αν λάβουμε υπόψη πως στις περισσότερες χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχουν ήδη εισαχθεί. Το ερώτημα είναι: Θα κρατήσει αυτή η «αντίσταση»;
Και αν ναι για πόσο; Διότι πολλοί είναι οι «απαισιόδοξοι» που λένε πως αργά ή γρήγορα δυστυχώς θα μπουν και στα Ελληνικά σχολεία τα τέσσερα αυτά βιβλία». Το τετράτομο έργο έχει μεταφραστεί σε 8 γλώσσες από το 2007: Σερβικά, Κροατικά, Ελληνικά, Αγγλικά, Σκοπιανά, Τουρκικά, Βοσνιακά και Αλβανικά με σχέδια μετάφρασης στα Ιαπωνικά. Το υλικό τους δε, δεν πηγάζει από τις επίσημες ιστορικές πηγές αλλά από…φωτογραφίες, σκίτσα, αποσπάσματα βιβλίων, πίνακες και…δημοσιεύματα του Τύπου. Με το πρόσχημα ότι η Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι εθνικιστική επιχειρείται να αποδειχθεί ότι το έθνος δεν αποτελεί πλέον την μοναδική ταυτότητα ενός λαού και καλεί τους μαθητές να υπερβούν το έθνος και να ταυτισθούν με στενότερα ή και ευρύτερα σύνολα (μικρότερες ή μεγαλύτερες εξω-συνοριακές κοινωνικές ομάδες). Επιχειρείται δηλαδή, η απο-εθνικοποιημένη προσέγγιση της Ιστορίας, σε αντίθεση με την «εθνικιστική ιστορία» που διδάσκεται σήμερα. Μάλιστα οι συγγραφείς του τετράτομου σε δηλώσεις τους αναφέρουν πως τα Ελληνόπουλα πρέπει και αυτά να μάθουν την ιστορία των γειτόνων τους. Σ’ αυτή ειδικά την περίπτωση όμως, τη στιγμή που η Ελληνική ιστορία μεθοδεύεται και υπονομεύεται από διάφορους φορείς η σημαντικότερη ερώτηση είναι: οι γείτονές μας τι ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ή τι δεν μαθαίνουν για την Ελληνική ιστορία από το τετράτομο Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας; Η Τουρκία όμως και η Βουλγαρία δεν προωθούν το τετράτομο στο δικό τους εκπαιδευτικό σύστημα, αν και το τετράτομο τάσσεται υπέρ των προαναφερθέντων χωρών. Γιατί ενώ τα βιβλία προωθούνται για συμφιλίωση δεν υπάρχει φανερό σχέδιο να διδαχτούν στην Τουρκία και τη Βουλγαρία και ιδιαίτερα εφ’ όσον η Ελλάδα πολέμησε με αυτές τις χώρες;

Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου έχουν τις εξής παρατηρήσεις και κριτική για το περιεχόμενο του προαναφερθέντος τετράτομου:

7 Δεκ 2010

Με τη "δοκιμασμένη συνταγή", η Τουρκία απειλεί την Ελληνική Θράκη

Του Θέμου Στοφορόπουλου,
πρέσβη ε.τ.
Θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα, αν η Θράκη κινδυνεύει να ακολουθήσει την Κύπρο στον τραγικό κατήφορο της. Και, αν αυτό συμβαίνει, τι οφείλει να πράξει ο Ελληνισμός, για να αντιστρέψει μια τέτοια καθοδική πορεία.

Τι έγινε στην Κύπρο; 
Ποιος ήταν -και είναι- ο σταθερός στρατηγικός στόχος της Άγκυρας καθ’ όσον αφορά στην Κύπρο; Προφανώς, να αποκτήσει -και σταδιακά να μεγιστοποιήσει- ουσιαστικό έλεγχο επί ολόκληρης της Μεγαλονήσου, περιλαμβανόμενης, ει δυνατόν, της τελικής, ολικής της προσάρτησης στην Τουρκία. Πώς προώθησε η Άγκυρα αυτόν τον στρατηγικό στόχο της;
Χρησιμοποιώντας συστηματικά τα εξής τακτικά μέσα:
  • Επιτυγχάνοντας την αναγνώριση ως τουρκικής μιας μειονότητας τουρκόφωνης (ή, μάλλον, δίγλωσσης, σε μεγάλο βαθμό), μιας μειονότητας μουσουλμανικής (με έντονα, όμως, κρυπτοχριστιανικά στοιχεία), μιας μειονότητας ελληνικής, κατά μέγα μέρος, καταγωγής.
  • Καταφέρνοντας (η Τουρκία) να θέσει υπό τον έλεγχο της τη μειονότητα αυτή και να αναγνωρισθεί ως «προστάτιδά» της.
Τι συμβαίνει στη Θράκη 
Μετά τη συνοπτική αυτή σκιαγράφηση των επιδιώξεων και των επιτευγμάτων της Άγκυρας ως προς την Κύπρο, θα αναφερθώ τώρα στην τουρκική πολιτική έναντι της Θράκης και έναντι του Ελληνισμού της Τουρκίας. Πρέπει αμέσως να θυμίσω, ότι ποτέ η Τουρκία (ενδόμυχα, αλλά υπάρχουν και οι σχετικές δημόσιες δηλώσεις) δεν δέχθηκε ως οριστικό το σύνορο του Έβρου και ότι, εν σχέσει με τις εκατέρωθεν μειονότητες (την ελληνική στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο και τις μουσουλμανικές στην ελλαδική Θράκη) ακολούθησε -και ακολουθεί- πολιτική, που αποβλέπει στους εξής δύο συναφείς στρατηγικούς στόχους.

4 Δεκ 2010

Οἰκουμενικότητα καί Πατριωτισμός στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Μπορεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός νά ἀγαπᾶ τήν πατρίδα του καί νά ἐκδηλώνει ἕναν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό ἤ μήπως αὐτό ἀντιστρατεύεται τόν παναθρώπινο χαρακτῆρα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας; Οἱ Ἅγιοι καί οἱ Πατέρες πού διαμόρφωσαν τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση μᾶς ἀπαντοῦν: Ναί, εἶναι φυσιολογική ἡ ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, ἀρκεῖ νά μήν ὁδηγεῖ σέ μίσος πρός ἄλλος λαούς. Πολύ ὄμορφα περιγράφει αὐτό τό συναίσθημα ὁ Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὅταν γράφει: «Ἡ πατρίδα εἶναι μία μεγάλη οἰκογένεια». Ὅπως δηλαδή εἶναι φυσιολογικό νά ἀγαπᾶ ὁ Χριστιανός τήν οἰκογένειά του, ἔτσι ἄδολα καί χωρίς μισαλλοδοξία δικαιοῦται νά μεριμνᾶ γιά τό καλό τοῦ τόπου του, τοῦ ἔθνους του, τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὁ ἴδιος ὁ Γέρων Παῒσιος δίδασκε σέ ὅσους τόν ρωτοῦσαν γιά τό Μακεδονικό ζήτημα ὅτι πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν προστασία τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἀρκεῖ νά μή γίνει αὐτός ὁ ἀγώνας ἡ μοναδική μας ἐνασχόληση καί μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας (1).
Μελετῶντας τά κείμενα τῶν Πατέρων,

2 Δεκ 2010

30 Νοε 2010

Ὁ ρόλος τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ στό Σύγχρονο Σχολεῖο

Μέ τήν ὁμιλία τοῦ καθηγητή Διδακτικῆς στό Παιδαγωγικό Τμῆμα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἠλία Ματσαγγούρα, τήν Κυριακή 28 Νοεμβρίου, συνεχίστηκε ἡ σειρά διαλέξεων ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Μέ Γνώση ...καί Ὅραμα, πού ὀργάνωσε καί πραγματοποιεῖ ὁ Σύνδεσμος Ἐπιστημόνων Πειραιῶς. Ἡ ὁμιλία τοῦ καθηγ. κ. Ματσαγγούρα ἦταν ἡ τρίτη, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στό πλαίσιο τῆς παραπάνω σειρᾶς.
Προσεγγίζοντας ὁ ὁμιλητής τό ρόλο τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ στό Σύγχρονο Σχολεῖο, μίλησε γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, γιά τίς προσδοκίες πού ἔχει ἡ κοινωνία μας ἀπ' αὐτόν, ἔθεσε προβληματισμούς καί διατύπωσε προτάσεις.
Συγκεκριμένα ἡ ὁμιλία περιστράφηκε γύρω ἀπό 4 ἄξονες:

21 Νοε 2010

Η Νεοελληνική τουρκολαγνεία και οι επίγονοι του Στεργιάδη

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Ματαίως προσπαθούσαν ορισμένοι αφελείς αρθρογράφοι να μας πείσουν ότι αίρεται επιτέλους η απειλή κηρύξεως πολέμου από την Τουρκία σε περίπτωση επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια. Το περίφημο casus belli τελικά δεν απαλείφθηκε από το επίσημο τουρκικό δόγμα και οι αφελείς εξετέθησαν για την τουρκολαγνεία τους. Όπως εκτίθενται για την εθνική τους αναξιοπρέπεια και όσοι προτείνουν ή επιχειρούν το ψαλίδισμα της Ιστορίας μας στο όνομα των «καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων». Το αποτέλεσμα είναι εμείς μεν να διδάσκουμε στα παιδιά μας μία αποστειρωμένη ιστορία χωρίς ήρωες και αγωνιστές και από την άλλη η Τουρκία να διακηρύσσει δια στόματος Νταβούτογλου ότι θα χρησιμοποιήσει την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης κατά τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο χρησιμοποίησε τους Τουρκοκυπρίους από το 1954 μέχρι την εισβολή. Εμείς δείχνουμε πάντα έτοιμοι για υποχωρήσεις και τουρκολαγνείες και η Άγκυρα στέλνει Υπουργούς της στα Κατεχόμενα να εορτάσουν την επέτειο της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους στις 15 Νοεμβρίου και να μας πουν κατάμουτρα ότι η μόνη λύση στο νησί είναι η δημιουργία δύο κρατών, η παγίωση της διχοτόμησης.
Η τουρκολαγνεία δεν βρίσκει σύμφωνη φυσικά την πλειοψηφία του λαού.

19 Νοε 2010

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ: ΕΟΚΑ 19 Νοεμβρίου 1958

Σ Τ Α ΜΙΚΡΑ, στα καθημερινά και στη διαχρονική τους συνέχεια και συνέπεια, φαίνετ’ η ποιότητα κάθε ανθρώπου. Και στις τραμουντάνες της ζωής, η αντοχή, ή μη, του μετάλλου του. Είναι, όμως, κάποια στιγμή σπανιότητας, που ο άνθρωπος ίσως βρεθεί αίφνης να διασταυρώνει τα βήματά του με κείνα της ιστορίας. Εκείνο το κλάσμα δευτερολέπτου, στα 32 π.χ. χρόνια της ζωής του, που συμπίπτει να ‘ναι και το κρίσιμο απειροελάχιστο της αργόσυρτης αιωνιότητας. Κρίσιμο, εκ του κρίνεσθαι: Αν θα πεις το «ναι» ή το «ΟΧΙ». Αν θα ψελλίσεις το «παραδίδομαι», το «συμβιβάζομαι», το «κάτσε να δούμεν ως τζείθε μέρου», ή αν θα βροντοφωνάξεις το Μολών Λαβέ. Η στιγμή, στην επίγεια διέλευση του ανθρώπου, που ο ίδιος συναντιέται με την αιωνιότητα. Για να της δώσει αίφνης τις εισαγωγικές και συνάμα τις τελικές του εξετάσεις. Είναι το κλάσμα δευτερολέπτου που οριστικά και τελεσίδικα μετριέται το πραγματικό μπόι του ανθρώπου. Εκεί, εκείνη τη στιγμή, το μέτρο είναι μόνο ένα. Το ίδιο πάντα. Από τα βάθη των αιώνων ως τη συντέλεια του κόσμου: «Το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς. Τίποτ’ άλλο»...
Κ Ρ Η Σ Φ Υ Γ Ε Τ Ο της Ε.Ο.Κ.Α. στο Δίκωμο.
Τετάρτη 19η Νοεμβρίου 1958, νωρίς το απόγευμα. Ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις των Εγγλέζων και των Τούρκων αστυνομικών τους, έχουν κυκλωμένο, στην τρύπα κάτω απ’ τη γη τον 32χρονο Κυριάκο Μάτση. Δίοδος για διαφυγή, καμία. Τον καλούν να βγει έξω, να παραδοθεί. Οπλίζει το αυτόματο Μ-3 και τούς απαντά: «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας»… Φ Υ Σ Ο Υ Σ Ε μανιασμένα κείνη την Τετάρτη στο Δίκωμο. Τόσο δυνατά ώστε να πάρει τού Μάτση την απάντηση, όχι μόνο στα πέρατα της οικουμένης, αλλά, προπάντων, σε όλους από εκείνη τη στιγμή τους προσεχείς αιώνες. Τού ‘ριξαν αμέσως χειροβομβίδες και τον σκότωσαν. Επειδή ήξεραν ότι το εννοούσε. Το είχε πει κατάμουτρα, άλλωστε, στον δικό τους τον στρατάρχη, τον σερ Τζων Χάρτινγκ: Γενάρη του ‘56 που τον είχε δεσμώτη στα φρικτά μπουντρούμια της αγγλικής «Γκεστάπο» στην Ομορφίτα. Όπου είχε την αναισχυντία, ο αχρείος, να του προσφέρει 500 χιλιάδες αργύρια για να γίνει καταδότης: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, Εξοχώτατε, αλλά περί αρετής»! Διότι: Ο γιός της Τζυρκακούς τζιαι του Γριστοφή του Μάτση, που το Παλαιχώρι, απόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, πτυχιούχος Γεωπονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, άριστος πάντα στα μικρά κι άψογος στα καθημερινά της διαχρονικής συνέπειας, έναν μονίμως του Μιστράλ στίχο απάγγελλε, προετοιμαζόμενος παιδιόθεν για τη 19η Νοεμβρίου 1958: «Αν είναι να πεθάνεις για την Ελλάδα, θεία είν’ η δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνει»…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
 http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/327590

17 Νοε 2010

῾Η προσμονή τῶν Χριστουγέννων στήν ''κατ’ οἶκον ᾿Εκκλησίαν''

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ
κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
(῾Ομιλία ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε σέ ἐκδήλωση τοῦ Συνδέσμου ᾿Επιστημόνων Πειραιῶς, στίς 13 Νοεμβρίου 2006  και περιέχεται στον Συλλογικό Τόμο "Ὀνειρεύομαι μια οἰκογένεια κι ἕνα σχολεῖο...")
 «Τοῦ ῾Αγίου Φιλίππου ἀποκριά,
πῶς μοιάζεις μέ τό ἀστέρι πού
-ὅπως τούς Μάγους- στό Χριστό
καί μᾶς μπορεῖ νά φέρη!»
Θαρρεῖς τούς ἔγραψε ὁ ποιητής γιά τούτη τήν περίσταση αὐτούς τούς στίχους, καθώς ἡ αὐριανή ἑσπέρα μᾶς εἰσάγει σέ μιά περίοδο γλυκειᾶς προσμονῆς καί προετοιμασίας. Δέν διαρκοῦν τά Χριστούγεννα τῆς Ρωμιοσύνης μιά μονάχα μέρα ὅπως ἀλλοῦ. Στόν τόπο μας ἡ προσδοκία τῆς γιορτῆς κρατάει σαράντα μέρες, ἀπό τοῦ ῾Αγίου Φιλίππου, μέ ἑτοιμασίες, μέ νηστεία, μέ πνευματική προετοιμασία καί καθαρότητα, μέ χίλιες δυό φροντίδες τοῦ νοικοκύρη καί τῆς κυρᾶς, μέ τή συμμετοχή ὁλόκληρης τῆς φαμελιᾶς. Χριστούγεννα ῾Ελληνικά, γιορτή πνευματική μέ ψυχική ἀνάταση, θεία μέθεξη, βαθειά κατάνυξη, μυστήριο μεγάλο, ὅπως ὑπῆρξε καί ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Γιορτή πού ἀρχίζει στήν ὁλόφωτη ᾿Εκκλησιά κι ἐπεκτείνεται καί συνεχίζεται στήν ''κατ’ οἶκον ᾿Εκκλησίαν'', στή ζεστή οἰκογενειακή σύναξη.
Αὐτά τά Χριστούγεννα γνωρίσαμε καί βιώσαμε ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι. Καί κάθε πού πλησιάζουν τέτοιες μέρες, οἱ ψυχές ὅλων μας ζεσταίνονται ἀπό μιά γλυκειά νοσταλγία καθώς ξαναζωντανεύουν στή μνήμη μας ὄμορφες εἰκόνες· Στό πρωινό χειμωνιάτικο σύθαμπο ὅλη ἡ οἰκογένεια μαζί νά πορεύεται πρός τήν ᾿Εκκλησιά, ''τό Χριστό νά προσκυνήσουν'' ὅλοι κι ἔπειτα νά γιορτάσουν συναγμένοι στό ''Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιᾶς τραπέζι''. Στήν ψυχή τοῦ ῞Ελληνα ἡ γιορτή αὐτή ἔχει συνδεθεῖ βαθειά μέ τήν οἰκογενειακή ἑστία. ᾿Εκεῖ βιώνουν ὅλοι τή χαρά τῆς μεγάλης προσμονῆς, ἐκεῖ καί τήν εὐφροσύνη τῆς μεγάλης γιορτῆς. ῎Ετσι ἦταν τότε.
Σήμερα ὅμως; Θά μπορούσαμε νά μιλήσουμε γιά προσμονή τῶν Χριστουγέννων στήν ''κατ’ οἶκον ᾿Εκκλησία'';

12 Νοε 2010

Στο κατώφλι της Σαρακοστής προ των Χριστουγέννων

Βρισκόμαστε σχεδόν στα μέσα του μηνός Νοεμβρίου και ήδη αρχίζουμε να αισθανόμαστε οτι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Το αισθανόμαστε περπατώντας στην πόλη που αρχίζει τα βράδυα να φωτίζεται γιορτινά, το αισθανόμαστε κυρίως ζώντας στη λατρευτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας μας. Ηδη εισερχόμαστε στην περίοδο των 40 ημερών προετοιμασίας μας για τη βίωση του γεγονότος της «τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως», ηδη εισερχόμαστε στην περίοδο της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων με ὀτι χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο.
Για να φθάσει να εορτάσει ο πιστός τις εορτές της Εκκλησίας μας και να τις βιώσει ως γεγονότα σωτηρίας εν Χριστῷ και γιά ν’ αποκτήσει μέσα από αυτές την εμπειρία της πνευματικότητος σε όλο της τό βάθος, χρειάζεται να ασκηθεῖ και να προετοιμαστεί κατάλληλα. Η Εκκλησία μας το γνωρίζει αυτό καί γι’ αυτό τό λόγο πριν από κάθε μεγάλη Δεσποτική Εορτή έχει τοποθετήσει αναλόγως μιά περίοδο προετοιμασίας. Και μιά τέτοια περίοδος προετοιμασίας είναι κι αυτή της Σαρακοστής προ των Χριστουγέννων. Παρ'όλο που δεν μπορεί νά ὑπάρξει Σαρακοστή χωρίς νηστεία φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα ή δεν παίρνουν τη νηστεία στα σοβαρά ή, αν την παίρνουν, παρεξηγούν τον πραγματικό πνευματικό σκοπό της, γράφει ὁ π. Αλέξανδρος Σμέμαν . Για μερικούς νηστεία σημαίνει ένα συμβολικό «σταμάτημα» σε κάτι• για μερικούς άλλους νηστεία είναι μια προσεκτική τήρηση των νηστευτικών κανόνων. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις σπάνια η νηστεία συνδέεται με την όλη προσπάθεια της Σαρακοστής. Εδώ θα πρέπει πρώτα πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη διδασκαλία της Εκκλησίας για τη νηστεία και ύστερα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Πώς μπορούμε εμείς να εφαρμόσουμε αυτή τη διδασκαλία στη ζωή μας;

5 Νοε 2010

Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία και η πολυδιάστατη κρίση της εποχής μας (1ο ΜΕΡΟΣ)

Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία και η πολυδιάστατη κρίση της εποχής μας (2ο ΜΕΡΟΣ)

Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία και η πολυδιάστατη κρίση της εποχής μας (3ο ΜΕΡΟΣ)

Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία και η πολυδιάστατη κρίση της εποχής μας (4ο ΜΕΡΟΣ)

1 Νοε 2010

Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία καί ἡ πολυδιάστατη κρίση τῆς ἐποχῆς μας

Μέ τήν ὁμιλία τοῦ πολιτικοῦ ἐπιστήμονα καί συγγραφέα κ. Κων/νου Χολέβα, τήν Κυριακή 31 Ὀκτωβρίου, συνεχίστηκε ἡ σειρά διαλέξεων ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Μέ Γνώση ...καί Ὅραμα, πού ὀργάνωσε καί πραγματοποιεῖ ὁ Σύνδεσμος Ἐπιστημόνων Πειραιῶς.
Ὁ ὁμιλητής μέ ἐπιστημονική συνέπεια καί ἱστορική τεκμηρίωση ἀναφέρθηκε στίς περιόδους κρίσεων, που ἔχει περάσει ἡ πατρίδα μας ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα, κατά τίς ἀρχές τοῦ 20ου μέχρι καί σήμερα. Ἐπεσήμανε ἐπίσης καί τίς ἀξίες πού χαρακτήριζαν τόν ἑλληνικό λαό ἀλλά καί τήν ἡγεσία του καί συνέβαλλαν ὥστε οἱ κρίσεις αὐτές νά ξεπεραστοῦν καί νά γραφτοῦν οἱ ἔνδοξες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ὅπως αὐτές τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, τῶν νικηφόρων Βαλκανικῶν Πολέμων καί τοῦ Ἔπους τοῦ 40. Μίλησε ἐπίσης γιά τή συνέχεια τοῦ Ἐλληνισμοῦ καί τήν συμπόρευσή του μέ τήν Ὀρθοδοξία. Ἀναφερόμενος στή σύγχρονη πραγματικότητα καί στήν πολυδιάστατη κρίση τῆς ἐποχῆς μας, ἐπεσήμανε ὅτι αὐτή δέν εἶναι μόνο κρίση οἰκονομική, ἀλλά καί κρίση ἀξιῶν, κρίση στήν παιδεία μας κρίση στόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας.
Στό τελευταῖο τμῆμα τῆς ὁμιλίας του, ὁ κ. Χολέβας σχολίασε τά πρῶτα σχέδια γιά τό πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ "Νέου Λυκείου", τά ὁποῖα ἔχουν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητας, ἐπισημαίνοντας τήν ὑποβάθμιση τῆς ἀνθρωπιστικῆς παιδείας, μέσα ἀπό τήν ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί τήν ὑποβάθμιση τῶν μαθημάτων τῆς Ἱστορίας, τῶν Ἀρχαίων Ἐλληνικῶν καί τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας καθώς καί τίς συνέπειες ὅλων αὐτῶν στήν πολυμορφία, στήν ποιότητα τῆς παρεχόμενης παιδείας στούς σημερινούς ἐφήβους τῆς πατρίδας μας, στό βάθος καί στό ἐπίπεδο τῶν προσφερόμενων γνώσεων.
 Ἐκτενής περίληψη καί τό VIDEO τῆς ὁμιλίας τοῦ κ. Χολέβα θά δημοσιευτοῦν στό Ἱστολόγιου τοῦ Συνδέσμου Ἐπιστημόνων Πειραιῶς τίς ἑπομενες ἡμέρες.

ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ἤ Ι.Ε.Κ. ΓΙΑ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥΣ;

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Διάβασα μέ δυσάρεστη ἔκπληξη τό προτεινόμενο σχέδιο γιά τήν Β΄ καί Γ΄ Λυκείου, ὅπως αὐτό δημοσιεύθηκε σέ ἀθηναϊκές ἐφημερίδες περί τίς ἀρχές Ὀκτωβρίου τ.ἕ. Ἐλπίζω νά εἶναι κάποια δημοσιογραφική ὑπερβολή ἤ κάποιο προσωρινό προσχέδιο μιᾶς μικρῆς ὁμάδας συμβούλων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, τό ὁποῖο θά μεταβληθεῖ καί θά βελτιωθεῖ σέ πολλά σημεῖα. Ἄν, ὅμως πρόκειται ἔστω κατά μεγάλο ποσοστό γιά τόν κορμό τῶν προτάσεων τῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου, τότε διερωτῶμαι μεγαλοφώνως: «Τελικά, ὦ ἀρμόδιοι, τί σκοπεύετε νά δημιουργήσετε; Τό νέο Λύκειο πού θά δια-μορφώνει Ἕλληνόπουλα ἤ ἁπλῶς ἕνα Ἰνστιτοῦτο Ἐπαγγελματικῆς Κατάρτισης Ἀεροσυνοδῶν»; Διότι ἕνα σχολεῖο πού θά ἔχει ὡς ὑποχρεωτικά μαθήματα μόνον τά Νέα Ἑλληνικά, τά Ἀγγλικά καί τή Γυμναστική θυμίζει μᾶλλον Ι.Ε.Κ. παρά σχολεῖο γενικῆς παιδείας. Σέ ἕνα τέτοιο Ι.Ε.Κ οἱ ὑποψήφιες ἀεροσυνοδοί θά κάνουν γυμναστική γιά μήν γίνουν ὑπέρβαρες, θά μαθαίνουν ἀγγλικά καλά γιά συννενοοῦνται μέ τούς ξένους ἐπιβάτες καί θά βελτιώνουν τα΄ἑλληνικά τους , ἀφοῦ θά ἔχουν καί Ἕλληνες ἐπιβάτες.
Σύμφωνα μέ τό δημοσιευθέν σχέδιο ὅλα τά ἄλλα μαθήματα θά εἶναι προαιρετικά ἤ ὀρθότερα θά ὑπάρχει δυνατότητα ἐπιλογῆς.

29 Οκτ 2010

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Τον πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου 2011 η γειτονική μας Αλβανία θα διοργανώσει την πρώτη -ας ελπίσουμε αντικειμενική και δημοκρατική- απογραφή του πληθυσμού της. Για την ίδια τη χώρα τούτο είναι σημαντικό, διότι η απογραφή αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις πού θέτουν τα όργανα της Ευρ. Ενώσεως ώστε να πλησιάσει ακόμη περισσότερο η Αλβανία στους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ε.Ε. Η καταγραφή των μειονοτήτων , των εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, με τον τρόπο που θα γίνει και από την ύπαρξη ή μη διαμαρτυριών εκ μέρους των ενδιαφερομένων θα δώσει ένα καλό δείγμα των προθέσεων των Τιράνων έναντι του σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ας μην ξεχνούμε ότι οι έννοιες μειονότητες, θρησκευτικές ομάδες κ.λπ. έχουν ιδιαίτερη φόρτιση στη γείτονα χώρα.
Πρώτον διότι επί κομμουνιστικών κυβερνήσεων του Εμβέρ Χότζα και του Ραμίζ Αλία η Αλβανία ανακηρύχθηκε ως το πρώτο απολύτως αθεϊστικό κράτος στον κόσμο. Ιερείς φυλακίσθηκαν ή εκτελέσθηκαν, Ορθόδοξοι και Ρωμαιoκαθολικοί ναοί μετετράπησαν σε στάβλους, ακόμη και ισλαμικά τεμένη έκλεισαν.
Δεύτερον, διότι το Ισλάμ στην Αλβανία είναι διαιρεμένο σε δύο μεγάλες ομάδες και τώρα θα φανεί για πρώτη φορά πόσοι είναι περισσότεροι: Οι Σουνίτες (ομόδοξοι με την Τουρκία) ή οι Μπεκτασήδες. Τρίτον, διότι ακόμη και μετά την πτώση του Κομμουνισμού το 1990-91 η ελληνική εθνική κοινότητα, που ζει κυρίως στη Βόρειο Ήπειρο, υπέστη μία πολιτική διωγμών , άλλοτε με σκληρό τρόπο (δίκη των 6 στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ) και άλλοτε με ήπιο αλλά ύπουλο τρόπο (διατάγματα ή δικαστικές αποφάσεις βλαπτικές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς ελληνικών περιουσιών).

26 Οκτ 2010

Για την 28η Οκτωβρίου 1940

του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Το 1895, ο Λόρδος Κέλβιν, κατά κόσμον William Thomson, ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς της εποχής του, διακήρυξε το εξής εκπληκτικό: «μηχανές που πετάνε, βαρύτερες από τον αέρα, είναι αδύνατο να κατασκευαστούν»! Οκτώ χρόνια αργότερα διαψεύστηκε πανηγυρικά από δύο ερασιτέχνες μηχανικούς, τους αδελφούς Wright, οι οποίοι κατασκεύασαν την πρώτη ιπτάμενη μηχανή. Ήταν βαρύτερη από τον αέρα. Και κατάφερε να πετάξει….
Το 1900, ο Λόρδος Κέλβιν έκανε μια ακόμα βαρυσήμαντη επισήμανση: «Δεν υπάρχει πια τίποτε καινούργιο να ανακαλύψουμε στη Φυσική», είπε. «Το μόνο που απομένει είναι να βελτιώσουμε τις μετρήσεις μας με ακρίβεια περισσότερων δεκαδικών ψηφίων» Πέντε χρόνια αργότερα κι αυτή η διαπίστωση διαψεύστηκε εξ ίσου πανηγυρικά. Ένας νεαρός υποψήφιος διδάκτορας, ο Αλβέρτος Αϊνστάϊν, ανέτρεψε τη Νευτώνεια Φυσική με τη Θεωρία της Σχετικότητας.
Λίγα χρόνια αργότερα, μια πλειάδα ακόμα νεώτερων φυσικών, ο ντε Μπρολί, ο Σρέντιγκερ, ο Χάϊζεμπεργκ και ο Ντυράκ θα ανέτρεπαν ότι είχε απομείνει από το Νευτώνειο κόσμο, με την Κβαντική θεωρία. Ο Λόρδος Κέλβιν είχε πέσει έξω, για μιαν ακόμα φορά. Αυτό, ασφαλώς, δεν τον εμπόδισε να συγκαταλέγεται, μέχρι σήμερα, μεταξύ των μεγαλύτερων φυσικών. Βρίσκεται μάλιστα θαμμένος στο αβαείο του Westminster, δίπλα στον Νεύτωνα… Αλλά η Νευτώνεια Φυσική, την οποία θεωρούσε «αιώνια, παγκόσμια κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια», είχε πολλαπλά ανατραπεί. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Πολύ λίγα χρόνια μετά τις βαρύγδουπες διαπιστώσεις του Λόρδου Κέλβιν, η επιστήμη της Φυσικής μπήκε σε μια νέα φάση ωριμότητας, όπου ξεπέρασε το αυτονόητο και προχώρησε στο αδιανόητο. Ο καμπυλωμένος χωροχρόνος του Αϊνστάϊν, τα κβάντα του Ντε Μπρολί, που ήταν κυματοσωματίδια - κύματα και σωματίδια ταυτόχρονα - η απροσδιοριστία της κβαντικής φυσικής του Σρέντιγκερ και του Χάιζεμπεργκ, όλα αυτά ήταν έννοιες αδιανόητες για το ευρύ κοινό. Αδιανόητες ακόμα και για πολλούς φυσικούς. Και σήμερα ακόμα, δεν υπάρχει πλήρης συμφωνία για το τι σημαίνουν. Εν πάση περιπτώσει, κάθε Επιστήμη κάθε κλάδος της Γνώσης, έρχεται κάποια στιγμή που ωριμάζει και προχωρά πέρα από το προφανές, πέρα από τη συμβατική λογική, πέρα από τα «αυτονόητα» της εποχής της.
Αλήθεια, όμως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την 28η Οκτωβρίου;
Απλούστατα: Υπάρχουν κάποια σημεία, κάποια επίπεδα, κάποιες κλίμακες, κάποιες συγκυρίες, κάποιες ακραίες καταστάσεις, όπου αυτό που φαίνεται «υπό κανονικές συνθήκες προφανές» και λογικό παύει να ισχύει. Όπως αυτό συμβαίνει στη Φυσική, στα Μαθηματικά, και στην Οικονομία, έτσι συμβαίνει και στην Πολιτική, ή στην Ιστορία των λαών.
Υπάρχουν κάποιες μεγάλες στιγμές, όπου αυτό που μοιάζει «υπό κανονικές συνθήκες προφανές», «τετράγωνα λογικό» και «αυτονόητο», ανατρέπεται. Κι ενεργοποιούνται όχι απλώς κάποια άλλα κίνητρα, πέρα από την κοινή λογική. Αλλά αρχίζουν να ισχύουν κάποιοι άλλοι κανόνες, κάποιας άλλης λογικής. Για να έλθουμε στον Πολιτική, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι οι συσχετισμοί ισχύος επιτρέπουν κάποιες επιλογές σε ένα λαό και του απαγορεύουν κάποιες άλλες. Και το τίμημα για όποιον λαό αψηφά τους συσχετισμούς ισχύος είναι η ήττα, η υποδούλωση και ο αφανισμός. Αυτά τα γνωρίζουμε καλά. Αλλά δεν ισχύουν πάντα. Υπάρχουν στιγμές, που η λογική της ισχύος και των συσχετισμών, αποδεικνύεται στείρα, λανθασμένη και μυωπική. Είναι τότε που ιδεολογικά προτάγματα ανατρέπουν τη λογική της ισχύος.
Να μερικά πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα που προσφέρει η σύγχρονη Ελληνική Ιστορία:
Ας μεταφερθούμε στο φθινόπωρο του 1940:

22 Οκτ 2010

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ : «Μας ετοιμάζουν κάτι χειρότερο από το Σχέδιο Ανάν»

Στον ΣΠΥΡΟ ΤΡΙΨΑ
Με μια βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στα «Επίκαιρα», ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ εκφράζει την απαισιοδοξία του για την τελική έκβαση τόσο των τωρινών διαπραγματεύσεων όσο και για το ίδιο το Κυπριακό. Ο Μακαριότατος πιστεύει ότι υπάρχει σχέδιο με δυσμενέστερους όρους ακόμα και από το Σχέδιο Ανάν και ευελπιστεί στην αντίδραση του κυπριακού λαού για να μην προχωρήσει αυτό. Παράλληλα, επιτίθεται κατά του προέδρου Χριστόφια, με αφορμή τις δηλώσεις του για το ρόλο της Ελλάδας στην τραγωδία του ’74, που τις εντάσσει στην «κομουνιστική ιδεολογία του», ενώ μιλά και για τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών, τη γνωριμία του με τους Βατοπαιδινούς και την κρίση στην Ελλάδα.

15 Οκτ 2010

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Τα ελληνικά είναι τραγούδι.
Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων. Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξής:
Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν’ ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας “ Λύρα”, προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες. Είναι δύσκολο ν’ απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν “ κύλαγε” όπως λέμε( οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές.
Το πράγμα με απασχόλησε.

9 Οκτ 2010

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Ὁ μήνας Ὀκτώβριος εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μέ τή Μακεδονία καί τήν πρωτεύουσά της, τή Θεσσαλονίκη. Στίς 13.10.1904 σκοτώθηκε στό χωριό Στάτιστα τῆς Καστοριᾶς-σημερινό χωριό Μελᾶς- ὁ Ἀνθυπολοχαγός τοῦ Πυροβολικοῦ Παῦλος Μελᾶς πού εἶχε μεταβεῖ μέ ψευδώνυμο στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία γιά νά βοηθήσει τόν ἀγῶνα τῶν ἐντοπίων Ἑλλήνων κατά τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων καί τῶν Βουλγάρων κομιτατζήδων. Αὐτή θεωρεῖται συμβολικά ὡς ἡ ἔναρξη τῆς ἔνοπλης φάσεως τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος. Ἐξ ἄλλου στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912 , τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου, ἐλευθερώθηκε ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό ἡ Θεσσαλονίκη, συμβασιλεύουσα τοῦ Βυζαντίου (Ρωμανίας) καί σημερινή συμπρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος. Ἐπειδή αὐτές τίς ἡμέρες (φθινόπωρο 2010) πιεζόμεθα διεθνῶς νά «κλείσουμε» τό ζήτημα τῆς ὀνομασίας τῶν Σκοπίων μέ μία ἀπαράδεκτη ἐθνικη ὑποχώρηση κρίνω σκόπιμο νά θυμηθοῦμε τό ἱστορικό ὑπόβαθρο τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος καί πῶς αὐτό συνδέεται μέ τόν Μυροβλήτη Ἅγιο Δημήτριο.
Ἡ Μακεδονία ὡς γεωγραφικός, ἱστορικός καί ἐθνολογικός ὅρος εἶναι ἄρρηκτα ταυτισμένη μέ τήν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Ἀρχαιότητα καί στό Βυζάντιο. Ἄλλωστε ὁ Ἀλέξανδρος καί οἱ ἐπίγονοί του δημιούργησαν στήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἕναν πολιτισμό, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται ἑλληνιστικός καί ἔτσι γίνεται δεκτός στήν διεθνῆ βιβλιογραφία. Ἀκριβῶς διότι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὡς Μακεδών, δηλαδή Ἕλλην τοῦ Βορρᾶ, μετέφερε παντοῦ ἑλληνικό πολιτισμό.
Ἡ πρώτη φορά στήν ἱστορία πού ἔγινε λόγος γιά ἔθνος «Μακεδόνων» ἦταν γύρω στό ἔτος 1600.

3 Οκτ 2010

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Με Γνώση ...και Όραμα

Μέ τήν ὁμιλία τοῦ καθηγ. κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη ἄνοιξε ὁ Α! Κύκλος διαλέξεων τοῦ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν ἁγιασμό, τόν ὁποῖο τέλεσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ξεκίνησαν καί φέτος, τήν Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, οἱ δραστηριότητες τοῦ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς χρονικῆς περιόδου οἱ κατά μήνα διαλέξεις θά ἀφοροῦν σέ Θέματα Παιδείας, τά ὁποῖα μέ γνώση καί ὅραμα θά προσεγγίσουν πανεπιστημιακοί καθηγητές, παιδαγωγοί, ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν πολύ καλά τά θέματα αὐτά, ὄχι θεωρητικά ἀλλά μέσα ἀπό τήν πράξη καί τή ζωή τῆς Ἐκπαίδευσης. Ὁ καθηγητής καί πρ. πρύτανης τοῦ Πανεπ. Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ὁ πολιτικός ἐπιστήμονας καί συγγραφέας κ. Κων/νος Χολέβας, ὁ καθηγητής τοῦ Παιδαγωγ. Τμήματος τοῦ Πανεπ. Ἀθηνῶν κ. Ἠλίας Ματσαγγούρας καί ὁ ὁμότιμος καθηγητής τοῦ πανεπ. Ἀθηνῶν π. Γεώργιος Μεταλληνός ἀνταποκρίθηκαν στήν πρόσκλησή τοῦ Συνδέσμου Ἐπιστημόνων Πειραιῶς γιά τόν πρῶτο κύκλο διαλέξεων καί θά δώσουν τήν εὐκαιρία στά μέλη καί στούς φίλους τοῦ ΣΕΠ νά γίνουν κοινωνοί τῶν Γνώσεων καί τῶν Ὁραμάτων τους γιά τήν Παιδεία τοῦ τόπου μας στόν 21ο αἰώνα.

Τή σειρά τῶν διαλέξεων γιά θέματα Παιδείας, ἄνοιξε

ΟΜΙΛΙΑ Καθηγ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη (26/9/2010) Α! ΜΕΡΟΣ

Β! ΜΕΡΟΣ

Γ! ΜΕΡΟΣ

Δ! ΜΕΡΟΣ

17 Σεπ 2010

Τα εννιά κακά της Παιδείας μας

Καθηγ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ

Ασχολούμενος πολλά χρόνια με την Παιδεία μας σε όλες τις βαθμίδες, τελευταία δε- λόγω τού Εθνικού Διαλόγου- περισσότερο εντατικά και σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος, διαπιστώνω- όχι για πρώτη φορά ούτε καν πρώτος- ορισμένες έκδηλες αδυναμίες, που αν δεν αρθούν δεν θα μπορέσει ποτέ να ορθοποδήσει η Εκπαίδευσή μας. Θα αναφερθώ επιγραμματικά σ΄ αυτές, σε ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί «τα εννιά κακά τής Παιδείας μας», αφήνοντας για επόμενο κείμενό μου τους τρόπους αντιμετώπισής τους.

1 Εχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογείται! Δεν γνωρίζουμε δηλαδή με υπεύθυνο, επιστημονικό, συστηματικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο τις αδυναμίες και τις δυνάμεις τού συστήματος με το οποίο μορφώνουμε τα παιδιά μας. Ετσι δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε διορθωτικά και να το βελτιώνουμε. Λειτουργούμε, κατά κανόνα, εμπειρικά. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα βαδίζει από χρόνια σχεδόν με αυτόματο πιλότο!

2. Εχουμε τους εκπαιδευτικούς μας ανεπαρκώς καταρτιζομένους στα Πανεπιστήμιά μας και σπανίως επιμορφούμενους στην Εκπαίδευση. Δεν τους ετοιμάζουμε δηλαδή όσο και όπως πρέπει για εκπαιδευτικούς στα πανεπιστήμιά μας κι αφού μπουν στην Εκπαίδευση δεν υπάρχει τακτική, περιοδική, υποχρεωτική επιμόρφωση, κατάλληλα οργανωμένη και με παροχή κινήτρων. Ακατάρτιστος και ανεπιμόρφωτος εκπαιδευτικός (σε συνδυασμό με τις αδυναμίες τού εκπαιδευτικού μας συστήματος) δεν εγγυάται καμιά ποιότητα στην Παιδεία μας...

3. Εχουμε μια Τεχνική- Επαγγελματική Εκπαίδευση εκπαιδευτικά και κοινωνικά απαξιωμένη. Φαίνεται σαν να τη θεωρούμε κατάλληλη μόνο για παιδιά ενός κατώτερου Θεού! Αποτέλεσμα: η συσσώρευση υποψηφίων για σπουδές στα Πανεπιστήμια και, κατ΄ επέκταση, οι στρατιές ανέργων, υποαπασχολουμένων και υπαμειβομένων πτυχιούχων.

4. Εχουμε «πετύχει» μια γενικότερη κοινωνική απαξίωση τού δασκάλου. Η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται τον δάσκαλο, όπως άλλωστε δεν εμπιστεύεται τον δικαστή, τον παπά, τον γιατρό, τον δημόσιο υπάλληλο κ.ά. Η αναξιοπιστία αυτή οδηγεί στην αναζήτηση όλο και περισσότερων δικλίδων ασφαλείας. Ετσι φτάσαμε σ΄ ένα αδιάβλητο μεν αλλά αναξιόπιστο και απάνθρωπο σύστημα εξετάσεων για τα πανεπιστήμια που από τη μια υπονόμευσε την έγκυρη φυσική αξιολόγηση τού μαθητή από τους δασκάλους του μέσα στο σχολείο κι από την άλλη μετέτρεψε το Λύκειο σε φροντιστήριο, χωρίς μάλιστα να εμπιστεύεται τη δουλειά που γίνεται σ΄ αυτό.

5. Εχουμε το φροντιστήριο να παίζει τον ρόλο τού Λυκείου και, στην πράξη, να υποκαθιστά το Σχολείο σε βαρύτητα, αξιοπιστία και φοίτηση. Από τη στιγμή που μια καίρια αυτοτελή μορφωτική βαθμίδα που ήταν το Λύκειο τη μετατρέψαμε σε προπαρασκευαστικό για τα Πανεπιστήμια σχολείο (χωρίς όμως να μετράει η φοίτηση και η επίδοση των μαθητών σ΄ αυτό!..), στρέψαμε τους μαθητές σ΄ ένα άλλο προπαρασκευαστικό «σχολείο», το φροντιστήριο, το οποίο- με όρους ιδιωτικής οικονομίας- λειτουργεί καλύτερα από το δημόσιο σχολείο και κατάφερε μάλιστα να γίνει και θεσμός!

6. Εχουμε ένα ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα σχολείου, το οποίο απωθεί τους μαθητές (σχετική έρευνα έχει δείξει ότι οι μαθητές μας αισθάνονται αδιαφορία, καταπίεση, πλήξη έως απογοήτευση από το σχολείο!). Δεν αγαπούν οι μαθητές μας το σχολείο ούτε θέλουν να βρίσκονται σ΄ αυτό, γιατί πιστεύουν ότι όπως λειτουργεί δεν τους προσφέρει τίποτε ενδιαφέρον και σημαντικό για τη ζωή τους.

7. Εχουμεμεγάλες εκπαιδευτικές ανισότητες στη σχολική μας εκπαίδευση. Σχολεία χωρίς ή με εναλλασσόμενους δασκάλους, με εξαιρετικά ανόμοιες και αβοήθητες μαθητικές ομάδες, σχολεία διοικητικώς ανοργάνωτα και εκπαιδευτικώς ανυποστήρικτα. Σχολεία στο έλεος τού Θεού που λειτουργούν με τον πατριωτισμό κάποιων δασκάλων.

8. Εχουμε μια Πολιτεία που διαχρονικά στην Παιδεία και στον πολιτισμό δεν δίνει καμιά προτεραιότητα, όπως φαίνεται και από τα οικονομικά μεγέθη που διαθέτει στον Προϋπολογισμό. Παιδεία και πολιτισμός όχι μόνο έχουν διαχωρισθεί στη συνείδησή μας, αλλά έχουν υποβαθμισθεί θεσμικά, οικονομικά και κοινωνικά, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευθεί με τον καιρό όγκοι προβλημάτων, τα οποία έχουν τελικά καταστεί και δυσεπίλυτα.

9. Εχουμε μια Παιδεία που, σε πολιτικό-κομματικό επίπεδο, είναι «πεδίο συγκρούσεων» αντί να αποτελεί «πεδίο συγκλίσεων». Σε όλες τις προηγμένες χώρες, αν υπάρχει ένα πεδίο που προχωρεί με σύγκλιση απόψεων, με συμπληρωματικότητα και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, είναι η Παιδεία. Στη χώρα μας αποτελεί αντιθέτως πεδίο τεχνητού και αδικαιολόγητου κομματικού ανταγωνισμού, με
ανυπολόγιστο κόστος για την ανάπτυξη τού τόπου σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό).

Οι στρεβλώσεις, που πολύ αδρομερώς περιέγραψα, έχουν τόσο εδραιωθεί στη συνείδηση τού κόσμου, ώστε όταν μιλάς για μια δραστική συνολική αντιμετώπισή τους, σε κοιτούν ανήσυχα, ενίοτε τρομαγμένα, άλλοτε δύσπιστα, συχνά συγκαταβατικά, συμφωνώντας ωστόσο όλοι ανεξαιρέτως- να το πούμε κι αυτό- ότι είναι ανάγκη να γίνουν. Ενοχλεί ίσως όλους μας το ξεβόλεμα... Αλλά έχουμε άλλη διέξοδο ή άλλα περιθώρια;

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=277062&dt=05/07/2009

6 Σεπ 2010

ΑΠΟ ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1955 ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2010

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Τά τραγικά γεγονότα τῆς 6ης καί 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ἀπό τά ὁποῖα ξεκίνησε ὁ ξεριζωμός καί ἡ συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δέν ἦσαν ἕνα τυχαῖο καί μεμονωμένο γεγονός. Ἦταν αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμοῦ, τόν ὁποῖο τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τό τουρκικό κράτος στά ἐθνικά του θέματα, παρά τή συνεχῆ ἐναλλαγή κυβερνήσεων. Ἀπό τό 1914, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία τῶν Μικρασιατῶν, καί μέ ἀποκορύφωμα τό 1919, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία 350.000 Ἑλλήνων Ποντίων, μέχρι καί σήμερα ἡ πολιτική τοῦ τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ ἔχει δύο σταθερούς ἄξονες: α) Τή δημιουργία ὁμοιογενοῦς ἐθνικοῦ κράτους μέ τήν ἐξόντωση ἤ ἐκδίωξη τῶν Χριστιανικῶν μειονοτήτων (Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων κἄ.). β) Τήν ἐπέκταση τῆς στρατιωτικῆς, οίκονομικῆς καί πολιτικῆς ἐπιρροῆς τῆς Τουρκίας πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί κυρίως πρός τόν ἐδαφικό χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα στήν Κύπρο τό 1974. Στήν ἐπίτευξη τῶν τουρκικῶν στόχων δυστυχῶς ἔχει βοηθήσει κατά καιρούς ἡ ἀφέλεια, ἡ ἱστορική ἀμνησία καί ἡ ἐσφαλμένη κρίση τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς. Κάθε ὑποχώρησή μας δέν ἐκλαμβάνεται ἀπό τήν Ἄγκυρα ὡς φιλική σχέση μεταξύ γειτόνων, ἀλλά ὡς ἔνδειξη ἀδυναμίας. Ἡ Τουρκία εἴτε ὡς Ὀθωμανική εἴτε ὡς Νεοτουρκική εἴτε ὡς Κεμαλική εἴτε ὡς Νεο-οθωμανική τῆς σημερινῆς περιόδου ἀποθρασύνεται κάθε φορά πού οἱ ἁρμόδιοι γιά τίς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ δείχνουν ἀδυναμία καί ὑποχωρητικότητα. Αὐτό μᾶς δείχνει καί ἡ προϊστορία τῶν Σεπτεμβριανῶν τοῦ 1955.
Θυμίζω τά ἱστορικά γεγονότα:
  • Κατά τήν περίοδο 1928-1932 ὁ Ἐλ. Βενιζέλος καλλιέργησε τήν ἑλληνοτουρκική φιλία μέ τόν Κεμάλ Ἀτατούρκ. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τό «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή κατά τή διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οἱ πολυάριθμοι Ἕλληνες τῆς Πόλης φορολογήθηκαν ὑπέρογκα καί ἄδικα.Ὅποιος δέν μποροῦσε νά πληρώσει ἀπεστέλλετο σέ κάτεργα γιά καταναγκαστικά ἔργα καί πολλοί πέθαναν ἀπό τίς κακουχίες.
  • Τό 1952 ἡ Ἑλλάς σέ ἔνδειξη φιλίας πρός τούς γείτονες ἐπέτρεψε τή λειτουργία τουρκόφωνου Γυμνασίου στή Θράκη μέ τό ὄνομα τοῦ Τούρκου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ καί –κακῶς ὡς ἀπεδείχθη- ἀνάγκασε ὅλους τούς Μουσουλμάνους τῆς Δυτικῆς Θράκης νά μαθαίνουν τήν τουρκική γλῶσσα. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955. Ἡ ἱστορία ἔχει καί συνέχεια.
  • Τό 1999, μετά τόν φονικό σεισμό στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ λαός μας ἐπέδειξε τή χριστιανική ἀλληλεγγύη του καί κάποιοι ὑπεριασιόδοξοι καλλιέργησαν τήν λεγόμενη «διπλωματία τῶν σεισμῶν» μέ τήν ἐλπίδα νά ἐπιτύχουν βελτίωση τῶν σχέσεων. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦλθε στά ἀμέσως ἑπόμενα χρόνια μέ τίς συνεχεῖς ἀμφισβητήσεις τῶν ἐδαφικῶν, θαλασσίων καί ἐναερίων δικαίων μας, μέ προκλήσεις στή Δ. Θράκη, μέ τήν προβολή τῆς θεωρίας τῶν δύο κρατῶν στήν Κύπρο καί μέ τόν Νέο Ὀθωμανισμό τῶν κ.κ.Ἐρντογάν καί Νταβούτογλου.
Κάτι πού πρέπει πάντα νά προσέχουμε εἶναι ἡ συνήθης τουρκική τακτική τῆς «προβοκάτσιας», δηλαδή τῶν σκηνοθετημένων ἐπεισοδίων. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1955 ὅλα ἄρχισαν ὅταν ἐξερράγη μία βόμβα στόν αὐλόγυρο τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου στή Θεσσαλονίκη, τό ὁποῖο θεωρεῖται ὡς ἡ οἰκία πού γεννήθηκε ὁ Κεμάλ Ἀτατούρκ. Σέ ἐλάχιστες ὧρες οἱ ἐφημερίδες στήν Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν μέ πηχυαίους τίτλους, ἄρα κάποιος τούς εἶχε προειδοποιήσει. Ὁ ὄχλος ἐφοδιάσθηκε μέ ὁμοιόμορφους ξύλινους λοστούς, ἄρα κάποιο συντονιστικό κέντρο ὐπῆρχε πίσω ἀπό τό σπάσιμο τῶν ἑλληνικῶν καταστημάτων, τους βιασμούς και τή θανάτωση τοῦ μοναχοῦ Χρυσάνθου. Ὅπως ἀπεδείχθη τή βόμβα τήν εἶχε βάλει σκοπίμως ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό λίγες δεκαετίες ἀνταμείφθηκε μέ τή θέση τοῦ Νομάρχη στήν Τουρκία! Ἡ μέθοδος τῆς σκηνοθεσίας ἐπανελήφθη καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996, ὅταν ἡ δῆθεν τυχαία προσάραξη ἑνός τουρκικοῦ φορτηγοῦ πλοίου ὁδήγησε στήν κρίση τῶν Ἰμίων. Ἡ τουρκική ἐξωτερική πολιτική χρησιμοποιεῖ ὁρισμένες σταθερές μεθόδους, γι’αὐτό καλό εἶναι νά μελετοῦμε τήν ἄλλη πλευρά καί νά προλαμβάνουμε ὅσα μποροῦμε.
Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί δημοκρατικοί πολίτες δέν ἔχουμε μίσος ἤ ἐχθρότητα πρός τόν απλό Τοῦρκο πολίτη. Ἔχουμε ὅμως σοβαρές ἐνστάσεις καί ἀνησυχίες ὅταν διαβάζουμε τίς σαφεῖς καί δημοσιευμένες δηλώσεις τῶν ὀπαδῶν τοῦ Νέου Ὀθωμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν ἐπίσημη πολιτική τῆς Ἄγκυρας σήμερα. Ὅπως παρατηρεῖ εὔστοχα ὁ Τουρκολόγος Καθηγητής Νεοκλῆς Σαρρῆς οἱ Τοῦρκοι προαναγγέλλουν δημοσίως τά σχέδια καί τίς ἀπειλές τους. Διαβάζουμε, λοιπόν, τά σχέδια τοῦ Ὀθωμανισμοῦ στό βιβλίο τοῦ Τούρκου Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ἀχμέτ Νταβούτογλου, τό ὁποῖο μεταφράσθηκε καί στά ἑλληνικά. Λέγεται «Τό Στρατηγικό Βάθος-Ἡ Διεθνής θέση τῆς Τουρκίας» καί ἐξεδόθη στήν Ἀθήνα τό 2010 ἀπό τίς ἐκδόσεις ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Ἡ ἀρχική ἔκδοση ἔγινε στά τουρκικά τό 2001. ὁ Νταβούτογλου, Πανεπιστημιακός καί Διεθνολόγος πέραν τῆς σημερινῆς του ἰδιότητας, πιστεύει ὅτι ἡ Τουρκία πρέπει νά ἔχει ἔντονη καί πολύμορφη παρουσία στά Βαλκάνια, στόν Καύκασο καί στή Μέση Ἀνατολή, νά ἐνταχθεῖ στήν Εὐρώπη παραμένοντας μία ἡγετική δύναμη στόν Ἰσλαμικό κόσμο, νά διατηρήσει τόν στρατό της στήν Κύπρο ἔστω κι ἄν δέν μείνει οὔτε ἕνας τουρκοκύπριος, νά διδάξει πόσο καλή ἦταν ἡ Ὀθωμανική περίοδος γιά τούς ὑποδούλους λαούς καί νά ἀξιοποιήσει τίς μουσουμανικές κοινότητες καί μειονότητες τῆς περιοχῆς ὥστε νά παρεμβαίνει δυναμικά. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ἀπόσπασμα τοῦ Νταβούτογλου, μέ τό ὁποῖο ὁμολογεῖ ὅτι αὐτά πού ἔκαναν στήν Κύπρο θέλουν νά τά ἐπαναλάβουν καί στήν ἑλληνική Θράκη. Γράφει στή σελίδα 200 τά ἑξῆς: «Οἱ δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι καί μεσοπρόθεσμοι στόχοι τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκίας στά Βαλκάνια εἶναι ἡ ἰσχυροποίηση τῆς Βοσνίας καί τῆς Ἀλβανίας μέσα σ’ἕνα πλαίσιο σταθερότητας καί ἡ δημιουργία ἑνός διεθνοῦς νομικοῦ πλαισίου πού θά θέσει ὑπό τήν προστασία του τίς ἐθνικές μειονότητες τῆς περιοχῆς. Στό νομικό αὐτό πλαίσιο ἡ Τουρκία πρέπει νά ἐπιδιώκει συνεχῶς τήν ἐξασφάλιση ἐγγυήσεων πού θά τῆς παρέχουν τό δικαίωμα παρέμβασης στά ζητήματα πού ἀφοροῦν τίς μουσουλμανικές μειονότητες τῶν Βαλκανίων. Ἡ νομιμότητα τῆς ἐπέμβασης τῆς Κύπρου (σ.σ. ἐννοεῖ τόν Ἀττίλα τοῦ 1974), πού ἀποτελεῖ ἕνα ἐντυπωσιακό παράδειγμα στή σύγχρονη ἐποχή, κατέστη δυνατή ἐντός ἑνός τέτοιου εἴδους νομικοῦ πλαισίου»!
Αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα καί ἄν θέλουμε νά μήν ἐπαναληφθοῦν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955 καί ὁ Ἀττίλας τοῦ 1974 ὀφείλουμε νά σταματήσουμε τίς μονομερεῖς ὑποχωρήσεις μας (π.χ. ἀφελληνισμένα σχολικά βιβλία) καί τίς γλυκανάλατες «ἑλληνοτουρκικές προσεγγίσεις» πού ἐνθαρρύνουν τόν Νέο Ὀθωμανισμό.

28 Αυγ 2010

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Η γνωμοδότηση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου ( Ιούλιος 2010) και η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκίκα στη Χειμάρρα από φανατικούς Αλβανούς (Αύγουστος 2010) αποτελούν δύο σημαντικά γεγονότα με έντονο ελληνικό ενδιαφέρον. Στη Χάγη το Δικαστήριο έκρινε ότι η απόσχιση της περιοχής Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων από τη Σερβία και η δημιουργία ανεξαρτήτου κράτους υπό αλβανική διοίκηση δεν συγκρούεται με τη διεθνή νομιμότητα. Έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για διάφορα αποσχιστικά κινήματα και δημιουργούνται ερωτηματικά για την αξία της εδαφικής ακεραιότητος των κρατών, την οποία υποτίθεται ότι προστατεύουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και οι αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων. Η δε δολοφονία του ομοεθνούς μας έφερε και πάλι στο προσκήνιο την ξεχασμένη Βόρειο Ήπειρο και τα δεινά του εκεί Ελληνισμού, τα οποία συνεχίζονται και υπό «δημοκρατικό» καθεστώς, μετά από την εξοντωτική τυραννία των κομμουνιστικών καθεστώτων. Υπό το φως αυτών των εξελίξεων και λαμβάνοντας υπ’ όψιν και άλλες ρευστές καταστάσεις στη Βαλκανική μας Χερσόνησο κρίνω σκόπιμο να επισημάνω τρεις περιφερειακές μορφές Αυτονομίας, οι οποίες μπορούν να δώσουν λύση στα σημερινά προβλήματα και να εκτονώσουν ειρηνικά τις δυναμικές διεκδικήσεις συγκεκριμένων εθνικών κοινοτήτων. Ξεκαθαρίζω ότι όταν μιλώ για Αυτονομία εννοώ Ευρεία Τοπική, Εκπαιδευτική, Αστυνομική και Οικονομική Αυτοδιοίκηση χωρίς να αλλάζουν ή να κινδυνεύουν τα υφιστάμενα σύνορα. Πιστεύω ότι η γνωμοδότηση της Χάγης είναι λανθασμένη νομικά και επικίνδυνη πολιτικά, γι’ αυτό αξίζει να αναζητήσουμε εξισορροπητικές λύσεις, όπως οι τρεις Αυτονομίες τις οποίες προτείνω.

Πρώτον. Αυτονομία των Σέρβων του Κοσσόβου. Η Ελλάς, η Κύπρος, η Ρωσία, η Ισπανία και πολλές άλλες χώρες (ακόμη και μουσουλμανικές όπως το Αζερμπαϊτζάν) καλά κάνουν και δεν αναγνωρίζουν το Κόσσοβο ως ξεχωριστό κράτος, διότι η κάθε χώρα οφείλει να σκέπτεται τις πρακτικές συνέπειες στα δικά της εθνικά θέματα ( κατεχόμενη Κύπρος, Καταλωνία, Μουσουλμάνοι του Καυκάσου κ.λπ). Από τη στιγμή, όμως, που άλλες και μάλιστα ισχυρές χώρες , όπως οι ΗΠΑ, αναγνωρίζουν το Κόσσοβο, πρέπει όλοι να συμβάλλουμε στη αναζήτηση λύσεων για την επιβίωση της Σερβικής Ορθόδοξης μειονότητας στην περιοχή. Οι βομβαρδισμοί του 1999 έγιναν με στόχο δήθεν το πολυεθνικό Κοσσυφοπέδιο και κατέληξαν σε ένα μονοεθνικό αλβανικό προτεκτοράτο, όπου οι περισσότεροι Σέρβοι έχουν φύγει και οι λίγοι εναπομείναντες έχουν περιορισθεί στον βόρειο κυρίως θύλακα (Μητρόβιτσα). Η μόνη λύση για να επιβιώσουν και να μην αισθάνονται διωκόμενοι είναι να αποκτήσουν μία μορφή Αυτονομίας με δικό τους τοπικό Κοινοβούλιο, άνεση επικοινωνίας με την μητέρα Σερβία, εκκλησιαστικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς στο πλαίσιο της εθνικής τους παράδοσης, χωρίς παράλληλα να εμποδίζεται η συμμετοχή τους στους ευρύτερους θεσμούς του Κοσσόβου, εάν θέλουν και στον βαθμό που αυτή είναι εφικτή. Η Αυτόνομη αυτή περιοχή θα προστατεύεται από τον ΟΗΕ και την Ευρ. Ένωση ενώ ταυτόχρονα η ΟΥΝΕΣΚΟ θα πρέπει να προστατεύσει πιο αποτελεσματικά τους Ορθοδόξους Ναούς και τα σερβικά μοναστήρια που μένουν εκτός της Αυτόνομης περιοχής και έχουν ήδη δεχθεί επιθέσεις από Αλβανούς κατά τα τελευταία 11 χρόνια.

Δεύτερον. Αυτονομία των Αλβανών εντός των ορίων της ΦΥΡΟΜ. Από το 2001, που οι Αλβανοί των Σκοπίων πήραν τα όπλα, μέχρι σήμερα η περίφημη Συμφωνία της Αχρίδος αποτελεί πεδίο αντεγκλήσεων και αμφισβητήσεων μεταξύ των Σλάβων (ψευδομακεδόνων) και των Αλβανών που ανέρχονται στο 30% του συνολικού πληθυσμού. ΟΙ Αλβανοί έχουν αναθαρρήσει μετά την αμερικανική υποστήριξη στη απόσχιση του Κοσσόβου και οραματίζονται τη απόσχισή τους από τη ΦΥΡΟΜ και την ένωσή τους με τους ομοεθνείς τους, οι οποίοι ελέγχουν το Κόσσοβο. Η Μεγάλη Αλβανία έχει μετονομασθεί πιο διπλωματικά σε Φυσική Αλβανία, ενώ τα όπλα της εξεγέρσεως του 2001 παραμένουν σε κρύπτες για το ... επόμενο βήμα. Η μόνη λύση τουλάχιστον για το προσεχές μέλλον είναι η σαφής Αυτονομία των περιοχών με αλβανική πλειοψηφία εντός των ορίων του κράτους της ΦΥΡΟΜ. Έτσι το κράτος αυτό θα χάσει τον χαρακτήρα του μονοεθνικού «μακεδονικού», όπως προβάλλεται σήμερα. Επομένως θα είναι ευκολότερο να προβάλλει η Ελλάς τα επιχειρήματά της για το ζήτημα του ονόματος. Ένα δι-εθνικό ή ορθότερα πολυ-εθνικό κράτος δεν μπορεί να λάβει το όνομα που εκφράζει μία μόνον εθνότητα. «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνται οι Σλάβοι της ΦΥΡΟΜ. Οι Αλβανοί ήδη έχουν προτείνει το όνομα Δαρδανία που εξυπηρετεί και την Ελλάδα.

Τρίτον. Αυτονομία των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών εντός αλβανικών συνόρων. Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Αλβανία από το 1990 μέχρι σήμερα απαιτούν από την Ελλάδα να συντηρεί πολυάριθμους Αλβανούς μετανάστες, αλλά ασκούν πολιτική γενοκτονίας «χαμηλών τόνων» κατά του αυτόχθονος Ελληνισμού. Αν δεν αποκτήσει μία μορφή Αυτονομίας η Β. Ήπειρος ο εκεί Ελληνισμός θα σβήσει τελείως. Μόνο με τη λύση της Αυτονομίας θα εξασφαλίσει εκπαιδευτικά, περιουσιακά και εκκλησιαστικά δικαιώματα και δίκαιη αστυνόμευση. Επιπλέον θα δημιουργηθεί μία ζώνη επενδύσεων με βοήθεια από την Ελλάδα για να επιστρέψουν πολλοί Βορειοηπειρώτες που εργάζονται σήμερα στον Ελλαδικό χώρο. Δυστυχώς οι αλβανικές ηγεσίες ενισχύουν τον ανθελληνισμό και πυροδοτούν την προπαγάνδα των Τσάμηδων (απογόνων των εγκληματιών πολέμου). Ας τούς θυμίσουμε την Αυτονομία , την οποία προβλέπει το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του 1914 με την υπογραφή και της Αλβανίας!

18 Αυγ 2010

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ










Το αφιέρωμα της εφημερίδας "Μακεδονία της Κυριακής" http://www.makthes.gr/news/reportage/59684/

Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Παναγία Σουμελά, η πρόσφυγας Παναγία του Πόντου, ύστερα από 88 ολόκληρα χρόνια μακρινής απουσίας, κατόπιν ενεργειών του οικουμενικού πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου επιστρέφει νοερά στο αρχοντικό της, στο όρος Μελά. Αλλά δεν επιστρέφει μόνη της στα δικά της μέρη. Σ' αυτό το πνευματικό συμπόσιο και την πανηγυρική ευωχία που θα παρατεθεί προς τιμήν της, ανήμερα της καλοκαιρινής Λαμπρής, του θερινού Πάσχα, της Κοίμησης, Ανάστασης και Μετάστασής της, είναι προσκεκλημένοι οι πάντες. Πρώτοι πρώτοι οι απόγονοι των ταλαιπωρημένων και καταδιωγμένων συμπροσφύγων Της. Και αυτοί, Πόντιοι, Ρωμιοί, Έλληνες εκ περάτων της οικουμένης, είναι ήδη συναθροισμένοι εκεί αδημονούντες να ψάλει ο πατριάρχης του γένους τις καταβασίες και να αρχίσει και να μην τελειώσει ποτέ η αναπάντεχη αυτή λατρευτική σύναξη. Εκεί δίπλα τους θα βρίσκονται και οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, κάτοικοι της περιοχής που προστρέχουν κι αυτοί με πίστη στη χάρη της και η Μεγάλη Κυρία του Πόντου απροσωπόληπτη, ακόμη και εν τη απουσία της, τους ευεργετεί θαυματουργικώς. Όσο για τους Ποντιόφωνους, τους εναπομείναντες θεραπευτές της αρχαιότατης ελληνικής λαλιάς στα μέρη αυτά, θα νιώθουν τώρα και ως οι οικοδεσπότες του τόπου.
Συνέντευξη: Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος
Κείμενα:
  • Στέφανος Τανιμανίδης: Η ίδρυση της μονής Σουμελά στον Πόντο
  • Δημήτρης Ψαθάς: Εν Τραπεζούντι....
  • Αφηγήσεις περιηγητών Γ.Φ. Φαλμεράιερ Φίνλεϊ Μπιλιότι

16 Αυγ 2010

Η Εκκλησία ως ελπίδα και προοπτική

Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού
Ιγνάτιος
 Η κρίση που χτυπάει την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πρωτόγνωρη. Αυτό που πραγματικά φαίνεται να παρουσιάζεται για πρώτη φορά είναι ότι προβληματικές συμπεριφορές, που σχεδόν από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους αποδίδονταν σε μεγάλη μερίδα φορέων εξουσίας (η ανεξέλεγκτη νομή της εξουσίας, ο νεποτισμός, η παράκαμψη της νομιμότητας, η αναξιοκρατία κτλ.) διαποτίζουν πλέον ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας μας. Η απολυτοποίηση της ατομικής ευμάρειας, η μετά βίας ταύτιση της τρέχουσας ηθικής με τη νομιμότητα και ένας τρόπος ζωής με πρωτόγνωρες μορφές εκτόνωσης και διασκέδασης έχουν αντικαταστήσει την ανθρώπινη συντροφικότητα με μια εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς διαδικτυακή ψευδαίσθηση ανθρώπινης επικοινωνίας και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάβρωση του καθοριστικού πυλώνα στήριξης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και κάθε κοινωνίας: δηλαδή του μέτρου.
Με τον όρο αυτόν δεν εννοούμε τόσο τον περιορισμό, που δεν επιτρέπει κάτι ή κάποιον να φτάσει στην υπερβολή, όσο τον πήχη μέτρησης του σωστού και του λάθους, του ηθικού και του ανήθικου, τελικά του κοινωνικά λειτουργικού και του κοινωνικά διαλυτικού. Διότι, ουσιαστικά, περί αυτού του τελευταίου πρόκειται. Το μέγα ερώτημα δεν είναι το εάν ο άλφα ή ο βήτα καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και πόσο. Το ερώτημα είναι το εάν και κατά πόσον η ελληνική κοινωνία θα βυθιστεί στη σχετικότητα του ατομικισμού και θα αδυνατεί πλέον να ορίσει υπαρξιακή προοπτική, σύστημα αξιών και νόημα ζωής για τα μέλη της.
Ο τόπος αυτός, όχι ως γεωγραφικός προσδιορισμός αλλά ως πρόταση νοήματος ζωής, διδάσκει επί αιώνες πως η ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης περνάει μέσα από το επικίνδυνο ίσως, επώδυνο ενίοτε, τραυματικό συχνά, αλλά λυτρωτικό εν τέλει ζύμωμα των ανθρωπίνων σχέσεων. Και αν για κάτι έχει να καυχηθεί η ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ότι πότισε και το γένος των Ελλήνων όχι με αφηρημένα δόγματα, αλλά με το μαρτυρικό ήθος των πιστών της, οι οποίοι ακολούθησαν την οδό της μυστικής κοι νωνίας με τον Θεό της άπειρης αγάπης για τον άνθρωπο και συνάμα της φανέρωσης της αγάπης αυτής, μέσα από την ίδια τη ζωή τους, στον κόσμο.
Πίσω από σύμβολα και τελετές, εκκοσμικεύσεις και ανθρώπινες παραλείψεις, η Εκκλησία με χίλιους δυο τρόπους προβάλλει στο πρόσωπο του Χριστού και στα πρόσωπα των Αγίων της το ρεαλιστικό όραμα μιας ζωής, η οποία βρίσκει το νόημά της όταν συναντά τον αγαπημένο «πλησίον» και όταν προσφέρει, ή καλύτερα προσφέρεται, στον κατατρεγμένο και αδικημένο κάθε εποχής. Την ώρα που η αρπακτικότητα των διαφημιζομένων και ο κυνισμός των κρατούντων θα προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν είμαστε παρά μόνο περιστασιακός συνδυασμός κυττάρων και ενζύμων, η Εκκλησία θα καλεί σε μια διαρκώς μεταμορφούμενη κοινωνία, στηριγμένη στην ανεκτίμητη αξία του ανθρωπίνου προσώπου, στην κατ΄ εικόνα και ομοίωση με τον Θεό της αγάπης καταγωγή του και στο μεγαλείο του προορισμού του, επίγειου και επουράνιου.
Η Εκκλησία, παράλληλα με την κυρίως πνευματική αποστολή της, θα συνεχίσει και το φιλανθρωπικό της έργο: τη λειτουργία των ιδρυμάτων της, τα συσσίτιά της, την προσωπική μέριμνα κληρικών και λαϊκών της για την καθημερινή αδικία που χτυπάει την πόρτα των περιθωριοποιημένων συμπολιτών μας, καθώς και πολλά άλλα, τα περισσότερα αφανή. Στις δύσκολες ημέρες που έρχονται όλα αυτά ίσως και να της δώσουν νέα θέση στη συνείδηση των ανθρώπων. Ισως και να δει περισσότερους να έρχονται κοντά της. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός της. Η Εκκλησία δεν επιδιώκει να εντάξει. Η Εκκλησία εργάζεται για να μεταμορφώσει.
Μέσα από αυτόν τον δρόμο θα αγωνίζεται να χορτάσει την πείνα για ψωμί, αλλά συγχρόνως θα τη χρησιμοποιεί και σαν εικόνα για μιαν άλλου είδους πείνα, πείνα για μια ζωή ποιοτικότερη, αληθινή, αιώνια, ζωή πραγματικής κοινωνίας προσώπων και όχι επιβίωση ατομικών υπάρξεων. Αν επιτύχει σε αυτή την υπέρβαση, θα έχει προσφέρει στην ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα συνοχή πολύτιμη, την ώρα που υπέροχες θεωρίες και αναπαλαιωμένα οράματα αναζητούν μάταια στέγη. Και αυτή η συνοχή θα είναι αποτελεσματική απάντηση σε μια πρόκληση που πλησιάζει και που μας βρίσκει μοιραίους και άβουλους να καρτερούμε κάποιο θαύμα.

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=114&artId=312626&dt=14/08/2010

14 Αυγ 2010

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

15 Αυγούστου 1974: Η προδοσία της Αμμοχώστου

Μπορεί να μη θέλουμε να θυμόμαστε τις λεπτομέρειες της 15ης Αυγούστου 1974. Όμως, η υπενθύμιση δεν εξαρτάται από εμάς. Γιατί, κάθε που γίνεται 15 Αυγούστου, ολόκληρη η Κύπρος αποκτά τη μυρωδιά των περιβολιών του Αγίου Μέμνονα, αποκτά χρυσή αμμουδιά και γίνεται Αμμόχωστος…

Ο νομικός Πάνος Ιωαννίδης, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και πρόεδρος της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο, κάνει μίαν από καρδιάς αφήγηση για τα γεγονότα της κατάληψης της Αμμοχώστου. Η κατάθεσή του αποτελεί μαρτυρία μιας προδοσίας, αποτελεί τροφή για προβληματισμό και υπενθύμιση για όσους τείνουν να ξεχνούν. «Αυτά που ακολουθούν δεν είναι θύμησες», αναφέρει. «Είναι γεγονότα, ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά και στο μυαλό όσων ατύχησαν να τα ζήσουν. Γεγονότα, που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και οδήγησαν τον καθένα από εμάς στο δικό του ‘Tάμα Ζωής’....», εξηγεί. 15η Ιουλίου 1974 Οι κατ’ όνομα μόνο Έλληνες μαχαιρώνουν την Κύπρο με χίλιες μαχαιριές, τη σφάζουν και την προσφέρουν στο πιάτο με το αίμα της, για να την απολαύσουν οι εχθροί του Ελληνισμού με την ησυχία τους και για όσο χρόνο εκείνοι θα αποφάσιζαν ότι θα διαρκέσει το φαγοπότι. Και το φαγοπότι συνεχίζεται για 10ετίες ολόκληρες.....

|Του Πάνου Ιωαννίδη - νομικού
Πηγή : ΣΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/296147

Η 1η φάση της Εισβολής

Την 20ή Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι αρχίζουν τον «σικέ αγώνα της Εισβολής». Παρωδία η επιστράτευση στην Αμμόχωστο, σχεδόν ανύπαρκτα τα μέσα, σαστισμένοι και γελοίοι οι επιτελείς της Στρατιωτικής Διοίκησης, με έναν εκτρωματικό Διοικητή -το Συνταγματάρχη Κ.Ζ.- να περιφέρεται μονολογώντας «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, δεν χρειάζεται να είμαστε προκλητικοί…»! Εξαίρεση, μέσα στο χάος, το ανήσυχο βλέμμα των Κυπρίων μονίμων και εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών, που αντελήφθησαν την προδοσία και άρχισαν να οργανώνουν μεταξύ τους Ομάδες Μάχης. Θλιβερή εξαίρεση από τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς ο Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Μουζάκης, που ηγήθηκε της μοναδικής δικής μας επίθεσης για την κατάληψη του πολυβολείου στο τουρκικό Λύκειο. Εκεί, έξω από τα Τείχη της Αμμοχώστου, σκοτώθηκε ο Αν/χης Μουζάκης.

Μεσημέρι της 20ής Ιουλίου 1974

Καταλήφθηκε το τουρκικό πολυβολείο, αιφνιδιάστηκαν οι Τούρκοι από την επίθεση και, υποχωρώντας μέσα στα Τείχη, μετέδωσαν τον πανικό σε ολόκληρη την -για χρόνια- τουρκοκρατούμενη παλαιά πόλη της Αμμοχώστου. Οι έφεδροι ζήτησαν ενισχύσεις, εξηγώντας στο Διοικητή Ζαρκάδα ότι «οι πύλες είναι ανοικτές, ο πανικός μεταξύ των Τούρκων διάχυτος και -με λίγους ακόμα μαχητές- η επιχείρηση για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου θα είναι νικηφόρα». Εξήγησαν, επίσης, οι έφεδροι στο Διοικητή ότι, «εάν η παλαιά πόλη καταληφθεί και οι Τούρκοι είναι πλέον ανάμεσά μας, ο κίνδυνος για βομβαρδισμό της Αμμοχώστου απομακρύνεται, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο οι εισβολείς να μη θεωρήσουν πλέον την Αμμόχωστο σαν στόχο προτεραιότητας». Τα εξήγησαν αυτά οι έφεδροι στο Συν/χη Κ.Ζ., για να πάρουν την πιο προδοτική διαταγή που ακούστηκε ποτέ από Έλληνα Αξιωματικό: «Άμεση υποχώρηση, η κατάληψη της παλαιάς Αμμοχώστου δεν είναι δική σας δουλειά…»! Τόλμησαν οι έφεδροι να ρωτήσουν «τίνος δουλειά είναι, άραγε, η απελευθέρωση της Αμμοχώστου, εάν όχι των Αμμοχωστιανών υπερασπιστών της…», για να πάρουν την ίδια παγερή απάντηση: «Σας διατάζω να υποχωρήσετε αμέσως». Με αυτήν τη διαταγή, η ευκαιρία για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου χάθηκε οριστικά... Ανήμποροι να ενεργήσουν όπως θα έπρεπε, οι έφεδροι υποχώρησαν στο Δασάκι των Δικαστηρίων και στα γύρω κτίρια, όπου άρχισαν να δέχονται -αμυνόμενοι πλέον- τα πυρά των Τούρκων από τα Τείχη. Σε λίγο άρχισε και η τουρκική αεροπορία να βομβαρδίζει το κέντρο της πόλης, την παραλία της Αμμοχώστου και τις θέσεις μας. Ο Διοικητής Αμμοχώστου Συν/χης Κ.Ζ. φρόντισε έγκαιρα να ολοκληρώσει το δικό του μέρος της προδοσίας: Πρόδωσε την Αμμόχωστο από τις πρώτες ώρες, της πρώτης ημέρας, της πρώτης φάσης της Εισβολής, εκτελώντας με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές που είχε πάρει και που μόνο εκείνος γνώριζε...

Η 2η φάση της Εισβολής

Το γεγονός ότι ο ρόλος του Συν/χη Κ.Ζ. και των ανθρώπων του είχε τελειώσει από την πρώτη μέρα, αποδείχθηκε μόλις ανακοινώθηκε η προσωρινή κατάπαυση πυρός, χάριν των δήθεν «συνομιλιών της Γενεύης». Με το πρόσχημα ότι «όφειλαν να επισκεφθούν το ΓΕΕΦ», ο Διοικητής Κ.Ζ. και το επιτελείο του εξαφανίστηκαν οριστικά, εγκαταλείποντας όλα τα Τμήματα και την Αμμόχωστο χωρίς Στρατιωτική Διοίκηση... Για την πόλη της Αμμοχώστου, η δεύτερη φάση της Εισβολής άρχισε νωρίς το απόγευμα της 13ης Αυγούστου 1974 με βομβαρδισμό, και με δύο Τμήματα να προσπαθούν να την υπερασπιστούν: Ένα Τμήμα από 32 εφέδρους στο Δασάκι των Δικαστηρίων και ένα δεύτερο Τμήμα στο Νοσοκομείο της πόλης, με επικεφαλής το Λοχαγό Στέλιο Κάτσιο. Οι έφεδροι στο Δασάκι χωρίς Διοίκηση. Ο αρχαιότερος από τους Αξιωματικούς έπρεπε να αναλάβει τη Διοίκηση. Έτυχε να είναι ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πάνος Ιωαννίδης. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν μέχρι και το μεσημέρι της Πέμπτης 15ης Αυγούστου 1974.
Το απόγευμα της ημέρας εκείνης:
• Ο βομβαρδισμός εντάθηκε,
• Οι Τούρκοι πύκνωσαν τα πυρά από τα Τείχη,
• Κάποιο φορητό ραδιόφωνο μετέδιδε ότι «τα τουρκικά άρματα κατευθύνονται προς την Αμμόχωστο, κινούμενα χωρίς αντίσταση, χωρίς τη συνοδεία πεζικού και με μέγιστη ταχύτητα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Αμμοχώστου».

Οι διαταγές… Η πόλη έρημη.

Μοναδική ένδειξη αντίστασης, οι πυροβολισμοί από τους άνδρες στο Νοσοκομείο και τους εφέδρους στο Δασάκι. Πυροβολισμοί που άρχισαν να αραιώνουν, γιατί τα πυρομαχικά των εφέδρων ήσαν πλέον μετρημένα... Με το βλέμμα περισσότερο παρά με λόγια, αντάλλαξα κάποιες γρήγορες σκέψεις με τον αμέσως επόμενο έφεδρο Ανθυπολοχαγό Γιαννάκη Αρέστη (σήμερα Ταξίαρχος ε.α.). Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να δοθούν διαταγές...
Διαταγή πρώτη: «Παραμένουμε στις θέσεις μας αμυνόμενοι. Οικονομία στα πυρομαχικά».
Διαταγή δεύτερη: «Να βγουν παρατηρητές προς τη Λίμνη του Αγίου Λουκά και να αναφέρουν τις κινήσεις των αρμάτων - Να χρησιμοποιηθεί η βενζίνη από τις αποθήκες του Διοικητηρίου για να γίνουν βόμβες Μολότοφ - Εάν τα άρματα κινηθούν μέσα στην πόλη, θα αντιμετωπιστούν».
Διαταγή τρίτη: «Να γίνει προσπάθεια επικοινωνίας με το ΓΕΕΦ και την Κυβέρνηση, για να ζητηθούν ενισχύσεις - Τα άρματα από μόνα τους, χωρίς πεζοπόρα τμήματα, μόνο γραμμή αντιπαράταξης μπορούν να επιδιώξουν, προφανώς κατά μήκος του δρόμου προς το Λιμάνι - Η πόλη της Αμμοχώστου μπορεί να κρατηθεί».
 Ήσαν οι πρώτες ουσιαστικές διαταγές, μετά από τις προδοτικές εκείνες του Συν/χη Κ.Ζ. Η πειθαρχία των εφέδρων Αξιωματικών και Οπλιτών προς τον 29χρονο Ανθ/γό Διοικητή ήταν εκπληκτική. Μέσα σε συνθήκες κόλασης, όλοι και από μόνοι τους εξύψωσαν το ηθικό τους και κινήθηκαν όπως διατάχθηκαν. Αρχίσαμε να νιώθουμε πως «ίσως δεν είχαν χαθεί τα πάντα»... Όμως, η προδοσία της Αμμοχώστου δεν ήταν γραμμένο να ανατραπεί. Αφηγείται, γι’ αυτές τις τελευταίες ώρες, ο τότε Λοχαγός Στέλιος Κάτσιος: «…Γύρω στις 4:30 το απόγευμα ξεκίνησα (από το Νοσοκομείο) σε μια προσπάθεια να επανακτήσω επαφή με το Τάγμα μου… Στη διαδρομή βρήκα το Τμήμα του έφεδρου Ανθ/γού Πάνου Ιωαννίδη, που υπερασπιζόταν την περιοχή κοντά στην κλινική ΛΟΥΚΙΑ και το τουρκοκυπριακό Λύκειο. Συνάντησα, επίσης, το συνάδελφό μου Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου, με τον οποίο αντάλλαξα κάποιες απόψεις, που με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το Τάγμα μου είχε μετακινηθεί. Μη έχοντας τρόπο επικοινωνίας, επέστρεψα στο Νοσοκομείο, όπου άρχισε η τελευταία μεγάλη μάχη. Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς και τα πυρά των αρμάτων ήσαν καταιγιστικά. Και ενώ τα πάντα έμοιαζαν με κόλαση, ήρθε με αγγελιαφόρο εντολή από το Τάγμα να συμπτύξω το Τμήμα μου στην περιοχή Δερύνειας, πράγμα που έγινε». Το Τμήμα του Νοσοκομείου πράγματι ανασυντάχθηκε στη Δερύνεια και κράτησε τη γνωστή, μέχρι και σήμερα, ακραία γραμμή προς την Αμμόχωστο. Καθ’ οδόν προς τη Δερύνεια, ο Λοχαγός Κάτσιος πέρασε από το δικό μας Τμήμα και μας ενημέρωσε για τις κινήσεις του. Του ευχηθήκαμε «καλή τύχη» και τον παρακαλέσαμε να μας αφήσει όσα πυρομαχικά τού περίσσευαν. Δεν του είχε απομείνει τίποτε...

15 Αυγούστου 1974, ώρα 6:20 το απόγευμα:

Οι μόνοι Έλληνες που εμείς γνωρίζαμε ότι είχαν απομείνει στην Αμμόχωστο ήσαν οι 32 έφεδροι στο Δασάκι των Δικαστηρίων. Πολύ αργότερα πληροφορηθήκαμε για μιαν ακόμα Ομάδα Εφέδρων, που είχαν επίσης εγκαταλειφθεί, προδομένοι από τη δική τους ηγεσία, στο Λιμάνι της Αμμοχώστου. Ήσαν οι έφεδροι, που τελικά αναγκάστηκαν να πέσουν στη θάλασσα για να σωθούν κολυμπώντας. Στο μεταξύ:
• Τα άρματα είχαν φθάσει στη Λίμνη του Αγίου Λουκά και κτυπούσαν διαρκώς.
• Τη βενζίνη που ψάχναμε, για την κατασκευή τών -ίσως σωτήριων- βομβών Μολότοφ, την είχε πάρει μαζί του ο Συν/χης Κ.Ζ.
• Ελπίδα για εξασφάλιση ενισχύσεων, μέσω του ΓΕΕΦ ή της Κυβέρνησης, καμία. Το μεν Γενικό Επιτελείο δεν απαντούσε στις κλήσεις, ο δε Προεδρεύων της Δημοκρατίας και το Υπουργικό Συμβούλιο είχαν εγκαταλείψει τη Λευκωσία.
• Και, το κρισιμότερο, τα πυρομαχικά των εφέδρων στην Αμμόχωστο είχαν εξαντληθεί. Η «σιγή πυρός» από τη δική μας πλευρά έδωσε το τελικό σύνθημα στους Τούρκους. Η μοναδική επιλογή ήταν: Ή να χαθούμε αμαχητί ή να υποχωρήσουμε. Πεσμένοι όπως ήμασταν στο χώμα, γύρισα και κοίταξα τον Ανθ/γό Αρέστη, θέλοντας να μοιραστώ μαζί του την αγωνία μου. Γνώριζα, βέβαια, πως «η ευθύνη για την όποια απόφαση ανήκε στον αρχαιότερο που διοικούσε». Δεν θυμούμαι αν ήμασταν δακρυσμένοι, ούτε και έχει σημασία. Σημασία έχουν μόνο οι τρεις λέξεις που μου είπε ο Γιαννάκης: «Πάνο, τη Σημαία»... Χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε μέσα στη κόλαση και προχώρησε προς τον ιστό με τη Σημαία του Διοικητηρίου Αμμοχώστου. Σηκώθηκα πίσω του.
Διαταγή τέταρτη: «Υποστολή της Σημαίας». Όσοι μπόρεσαν να ακούσουν -σχεδόν όλοι- βρέθηκαν «σε στάση Προσοχής να χαιρετούν τη Γαλανόλευκη». Η Σημαία της Αμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε και παραδόθηκε στον αρχαιότερο Αξιωματικό. Όλοι πλέον γνώριζαν τη Διαταγή που θα ακολουθούσε.
Διαταγή πέμπτη, η τελευταία: «Να μαζευτεί ο οπλισμός - Άμεση υποχώρηση - Εγκαταλείπουμε τις θέσεις μας, η Αμμόχωστος χάνεται....»
Ο επίλογος της 15ης Αυγούστου 1974 γράφτηκε στη Δερύνεια, όπου δεχθήκαμε την ανακούφιση του Λοχαγού Κάτσιου, που μας είδε ζωντανούς, αλλά και στο Φρέναρος, όπου είχαμε κακό συναπάντημα με τον ατιμώρητο προδότη Συν/χη Κ.Ζ., για να ακούσουμε τη σαρκαστική απορία του: «Μπα, κύριε Ανθυπολοχαγέ, σωθήκατε όλοι!». Ειλικρινά, θα ήθελα να μου είχε περισσέψει μια τελευταία σφαίρα...

Η 3η φάση της Εισβολής: Ο αγώνας που συνεχίζεται

Είναι ο άγνωστης διάρκειας μακροχρόνιος αγώνας, που η σφαγμένη Κύπρος οφείλει να διεξάγει.
 Όμως, το εάν μπορεί ποτέ:
• μέσα από τα ειρωνικά χειροκροτήματα του εχθρού, όταν αφελείς Έλληνες χορεύουν μπροστά του,
• ή μέσα από τις φιλοσοφίες και τα χαμόγελα ρηχών Ελλήνων πολιτικάντηδων, όταν ξένοι βουλευτές και άλλοι βάρβαροι αποκτούν σε τιμές ευκαιρίας τις κλεμμένες περιουσίες των Ελλήνων της Κύπρου,
• ή μέσα από επιχειρηματικές δραστηριότητες με τον κατακτητή που εισέβαλε, έσφαξε, βίασε και ξερίζωσε τα ιερά και τα όσιά μας,
• ή εξορίζοντας την ενίσχυση της άμυνάς μας,
• ή προσκαλώντας με τη συμπεριφορά μας άθλια «Σχέδια Λύσης»,
• ή μεθοδεύοντας -εμείς οι ίδιοι- την οικονομική εξαθλίωση του τόπου,
• ή ακόμα, αναγνωρίζοντας με τη συμπεριφορά μας το έγκλημα της Εισβολής και της Κατοχής, εξουδετερώνοντας την ευρωπαϊκή μας κατάκτηση και εξευτελίζοντας την αξιοπρέπεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν δηλαδή η κύρια επιδίωξη των δήθεν ηγετών του Ελληνισμού είναι «πώς θα γίνουν αρεστοί στον εχθρό, για ν' αποκτήσουν εξουσία», όταν δηλαδή το μέλημα και κατάντημα είναι «πόσα θα πάρουμε χωρίς τίποτε να δώσουμε στον Τόπο μας», όταν δηλαδή μερικοί είμαστε έτοιμοι να ζητιανέψουμε από τον εχθρό «την άδειά του για να περπατήσουμε στα δικά μας χώματα, να επιτρέψει την επίσκεψη στα δικά μας σπίτια και να επιτρέψει την υπό κατοχήν εγκατάστασή μας στην έγκλειστη περιοχή της προδομένης Αμμοχώστου, αδιαφορώντας για την τύχη των άλλων ξεριζωμένων» και όταν έχουμε εντελώς λησμονήσει πως «ού περί χρημάτων, αλλά περί Αρετής, Τιμής και Αξιοπρέπειας τον Αγώνα οφείλομεν ποιούμενοι».
Εάν, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, ο οποιοσδήποτε αγώνας για ελευθερία -όσο μακροχρόνιος και εάν είναι- μπορεί να επιτύχει, θα χρειαστεί να το εξηγήσει ο κάθε σημερινός Έλληνας, όταν ερωτηθεί από τα παιδιά και τα εγγόνια του:
«Γιατί ξεχάσατε τόσο εύκολα τα όσα ζήσατε και γιατί δεν αντιστέκεστε τώρα που μπορείτε; Εάν, μετά από τόσα χρόνια "δήθεν Αγώνα", ΕΔΩ θα καταλήγατε, Ευρωπαίοι Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, ΓΙΑΤΙ δεν ολοκληρώσατε την προδοσία τότε, το 1974; Ή, μήπως, όλα αυτά τα χρόνια χρειαζόντουσαν για να μεθοδευτεί το ΑΛΛΟΘΙ για τους Ξένους Βάρβαρους και για τους Ντόπιους Εφιάλτες, ούτως ώστε η ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ να θεωρείται πλέον ως πράξη εθνικής σοφίας;» Κάποιου, όμως, τα εγγόνια θα έχουν το δικαίωμα να ρωτήσουν και κάτι ακόμα:
«Γιατί τη φύλαξες τη Σημαία, παππού; Απλώς και μόνο... για να δακρύζεις στις 15 του κάθε Αυγούστου; Και δεν είναι αυτό υποκρισία;».
Αυτός ο παππούς επιθυμεί να μπορεί εκείνη την ώρα να απαντήσει με αξιοπρέπεια: Εγώ, αντιστάθηκα μέχρι το τέλος...