27 Ιουν 2010

Ο ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Όσοι γράψαμε και μιλήσαμε κατά τη δεκαετία του 1990 για το μουσουλμανικό τόξο που επιδιώκει η Τουρκία, χλευασθήκαμε υπερβολικά από τους οπαδούς των εθνικών υποχωρήσεων. Και όσοι προτείναμε την ενίσχυση των αμυντικών και διπλωματικών δεσμών με τις γειτονικές Ορθόδοξες χώρες κατηγορηθήκαμε ότι κατασκευάζουμε Ορθόδοξα τόξα με επιθετική διάθεση προς τους ... καλούς γείτονες. Τώρα που διαβάζουμε τη στρατηγική σκέψη του Αχμέτ Νταβούτογλου, Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας και Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, νιώθουμε δικαιωμένοι. Τα νεο-οθωμανικά και άλλα οράματα του Νταβούτογλου αναλύονται εκτενώς στο ογκώδες βιβλίο του με τίτλο «Στρατηγικό Βάθος- Η Διεθνής θέση της Τουρκίας», το οποίο ορθώς έπραξε και εξέδωσε στην Ελλάδα ο εκδοτικός οίκος ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Η μετάφραση είναι του πανεπιστημιακού Ν. Ραπτόπουλου και η επιστημονική επιμέλεια του γνωστού και ρεαλιστή Τουρκολόγου καθηγητή Νεοκλή Σαρρή.
Στις σελίδες 440-485 (αλλά και σε άλλα σημεία) ο συγγραφεύς αναφέρεται ειδικότερα στα Βαλκάνια και μιλά ξεκάθαρα για την ανάγκη της Τουρκίας να περικυκλώσει την περιοχή χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές χώρες και μειονότητες. Το μουσουλμανικό τόξο που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του νεο-οθωμανισμού περιγράφεται αυτολεξεί στη σελίδα 477 ως εξής: «Η ζώνη που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς-Κεντρική Βοσνία-Ανατολική Βοσνία-Σαντζάκ (σ.σ. Νοτίου Σερβίας) -Κόσσοβο-Αλβανία-Μακεδονία-Κίρτζαλι (σ.σ. Βουλγαρίας) -Δυτική Θράκη καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από τη σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη βαλκανική γεωπολιτική και τον γεωπολιτισμό της». Ενώ σε πολλά σημεία παραδέχεται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα τουρκικά συμφέροντα είναι η δημιουργία ενός Σερβοελληνικού συνασπισμού (σελ. 365) και ομολογεί ότι «ένας ενδεχόμενος Σερβοελληνικοβουλγαρικός συνασπισμός θα έχει ως συνέπεια την αύξηση των πιέσεων επί της στρατηγικής ζώνης, ζωτικής αρτηρίας της Τουρκίας στην περιοχή, στη διάλυση της Μακεδονίας (σ.σ. έτσι ονομάζει την ΠΓΔΜ) και στην κατάρρευση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Βοσνία και την Αλβανία» (σελ. 481-482).
Αν θέλουμε ψύχραιμα να δούμε τη σκέψη του Νταβούτογλου με μία πρώτη ανάγνωση παρατηρούμε μία καλή γνώση της Ιστορίας και των γεωπολιτικών θεωριών που αναπτύχθηκαν στη δυτική επιστήμη, αλλά με μία βαθύτερη ανάγνωση που επιβάλλεται-- καταλήγουμε ότι πρόκειται για μία επιστημονικοφανή κάλυψη των επεκτατικών και αυτοκρατορικών διαθέσεων της Ισλαμοδημοκρατικής Τουρκίας των Ερντογάν –Νταβούτογλου κ.ά. Στον Επίλογο με τα συμπεράσματά του ο Τούρκος υπουργός προτείνει την αξιοποίηση της διπλωματικής και στρατιωτικής εμπειρίας των Σελτζούκων και Οθωμανών Τούρκων, αλλά με ειρηνικό τρόπο και προτείνει τη Διεθνή οικονομία ως μέσο προβολής της τουρκικής ισχύος. Όμως η ευρύτερη ανάλυση των απόψεών του δείχνει ότι πιστεύει ακράδαντα στον ρόλο των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων και της Αμυντικής Βιομηχανίας. Για την περίπτωση της Βοσνίας γράφει (σελ. 364-365) κάτι πολύ διδακτικό και για όσους συζητούν τον αφοπλισμό της Κύπρου: «Το σημαντικότερο στοιχείο που θα διασφαλίσει την ύπαρξη της Βοσνίας είναι ... η έμπρακτη επιβεβαίωση της εν λόγω βούλησης δια της στρατιωτικής ισχύος. Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας κανένα έθνος δεν κατόρθωσε να εγγυηθεί την ανεξαρτησία του με τη συγκατάβαση και κηδεμονία άλλου έθνους»!

Ο νεο-οθωμανισμός στα Βαλκάνια θεμελιώνεται στις εξής κυρίαρχες απόψεις του Νταβούτογλου:
1) Πρέπει η Τουρκία ή οι σύμμαχοί της να ελέγχουν τους άξονες των συγκοινωνιών και των ποταμίων μεταφορών.
2) Η Οθωμανική κληρονομιά πρέπει να προβληθεί ως ιστορική ρίζα των βαλκανικών λαών και κυρίως των Αλβανών και Βοσνιομουσουλμάνων.
3) Η Αλβανία θα παίξει τον ρόλο της συμμάχου, μέσω της οποίας η Τουρκία θα βρει διέξοδο προς την Αδριατική.
4) Ο θρησκευτικός παράγοντας είναι απαραίτητο εργαλείο στρατηγικής σκέψης και διαμόρφωσης συμμαχιών. Κατά τον Νταβούτογλου οι Γερμανοί επηρεάζουν τους Καθολικούς Σλοβένους, Κροάτες και Ούγγρους, η Ορθόδοξη Ρωσία επηρεάζει τους Σέρβους και προσεγγίζει Έλληνες, Βουλγάρους και Ρουμάνους, οι ΗΠΑ αναγκαστικά θα στηριχθούν στους Αλβανούς και Βοσνίους που είναι Μουσουλμάνοι. Άρα ο νεο-οθωμανισμός συμπίπτει –έστω πρόσκαιρα- με τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.
5) Οι μουσουλμανικές μειονότητες ανά τα Βαλκάνια πρέπει να αξιοποιηθούν ως εφαλτήρια προωθήσεως των τουρκικών συμφερόντων Γράφει χαρακτηριστικά στη σελίδα 482: «Η Τουρκία ... οφείλει να δώσει βάρος σε πολιτικές που περικυκλώνουν την περιοχή στο σύνολό της..... Μπορεί να προταθεί επίσης μία συνεργασία για την εξασφάλιση των πολιτισμικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των εθνικών κοινοτήτων, που διαθέτουν διαφορετικές κουλτούρες στους κόλπους των βαλκανικών κρατών. Μία τέτοια συμφωνία μπορεί να διαμορφώσει ένα κατάλληλο έδαφος κυρίως για το Κόσσοβο και τη Δυτική Θράκη». Σημειώνω με ανησυχία την σύνδεση Κοσσόβου και ελληνικής Θράκης στο φάσμα των νεο-οθωμανικών επιδιώξεων.
Ο Νταβούτογλου με χειρουργικό νυστέρι αναδιανέμει σύνορα, λαούς και εθνότητες και ξαναβαπτίζει Οθωμανικά τα Βαλκάνια ενώ εμείς ασχολούμαστε μόνο με τα οικονομικά μας προβλήματα και αδιαφορούμε για όσα εξυφαίνονται εις βάρος μας και μάλιστα δημοσιοποιούμενα μέσω βιβλίων. Το πρώτο ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε γραπτό και επίσημο Εθνικό Δόγμα όπως έχει η Τουρκία του Νταβούτογλου, αλλά και η Αλβανία και η Βουλγαρία (δημοσιεύθηκαν το 1997-1998). Επιπλέον νομίζω ότι πρέπει να αντιδράσουμε και εμπράκτως και μάλιστα διδασκόμενοι από ... τον Νταβούτογλου. Να ενδυναμώσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, να ενισχύσουμε πολύπλευρα την ελληνοσερβική συνεργασία, να αξιοποιήσουμε ειρηνικά την πολιτιστική και θρησκευτική διάσταση της διπλωματίας μας και να εμποδίσουμε κάθε τάση αφελληνισμού της μειονοτικής παιδείας στη Θράκη.

25 Ιουν 2010

Μ Η Ν Υ Μ Α ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ (26 Ιουνίου 2010)

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η παγκόσμια κοινότητα νιώθει επιτακτική την ανάγκη να αναφερθεί στην τρομερή μάστιγα, που κατατρώγει τη νεολαία μας και απειλεί τη φυσική και ψυχική ακεραιότητα πολλών νέων ανθρώπων: τα ναρκωτικά. Είναι –ή μάλλον πρέπει να είναι– η σημερινή ημέρα μια τολμηρή αφορμή για ειλικρινή αυτοκριτική όλων μας, για συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς μας και της επιτακτικής ανάγκης για συνεργασία, για τον (επανα)καθορισμό των πνευματικών συντεταγμένων της κοινωνίας μας και της παιδείας μας, για να προτρέπουμε τους νέους ανθρώπους σε αισιοδοξία και αγωνιστικότητα, για να μη διστάζουν στην ανάληψη ευθυνών, για να μπορούν να πουν θαρραλέα το «όχι» σ΄ εκείνον που θα τους προτείνει την πρώτη επαφή με κάποια ουσία που κρύβει τον θάνατο. Είχα την εξαιρετική ευκαιρία να επισκεφθώ μία θεραπευτική κοινότητα, ενώ έτυχα και της εξαιρετικής τιμής να με συναντήσουν νέοι άνθρωποι που βρίσκονται στο στάδιο της θεραπείας και της επανένταξης. Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!
Έχω κρύψει βαθιά στην καρδιά μου τα λόγια της Κωνσταντίνας:
«Τώρα πια νιώθω περήφανη, δυνατή, χαρούμενη. Έχω προσπαθήσει πολύ και ξέρω πως αν θέλω κάτι πολύ, μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι γεμάτη ελπίδα για τη ζωή, που με περιμένει μετά την κοινότητα». Θα θυμάμαι πάντα την ειλικρίνεια του Σωτήρη:
«Όσες φορές κι αν ορκίστηκα, υποσχέθηκα, ποτέ δεν σταμάτησα. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω: να ζήσω ή να πεθάνω! Η επιλογή μου ήταν να ζήσω καθαρός. Τώρα ανακαλύπτω έναν ολόκληρο, υπέροχο κόσμο μέσα μου, πραγματικό, όχι στη φαντασίωση μου. Στόχος μου είναι να τον γνωρίσω ξανά από την αρχή και να ζήσω σ΄ αυτόν».
Και θα διδάσκομαι πολλά από τα δακρυσμένα μάτια του Γιώργου που μου είπε:
«Νιώθω απογοήτευση όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για την κοινωνία που με έσπρωξε στη δόση. Παίρνω δύναμη από μια μυστική πηγή στα βάθη του είναι μου για να συνεχίσω την προσπάθεια μου να μείνω καθαρός. Δεν θέλω να ξαναζήσω το παραμύθι. Θέλω τη ζωή που μου στέρησαν».
Συνοδοιπορώ με τα παιδιά αυτά, αντιλαμβάνομαι τον αγώνα τους και αναλογίζομαι τις ευθύνες μας. Μπορεί άραγε μια εξαρτημένη κοινωνία να διδάξει στους νέους την ελευθερία; Η εξάρτηση, όπως έχει λεχθεί, μπορεί ενδεχομένως και να είναι «μια επανάσταση, μια αποτυχημένη επανάσταση, μια διαμαρτυρία που δεν βρήκε αποδέκτες, μια προσπάθεια διαφυγής από πολλά αδιέξοδα στα οποία εμείς πολλές φορές οδηγούμε τους νέους ανθρώπους». Αδιέξοδα που έχουν να κάνουν με ένα κακό οικογενειακό κλίμα, με ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που συνθλίβει την προσωπικότητα και τα όνειρα των νέων, με την υποκρισία της κοινωνίας μας και περισσότερο εκείνων που έχουν την ευθύνη διαμόρφωσης των κοινωνικών δομών, με την ανεπάρκεια και της εκκλησιαστικής διακονίας μας κάποιες φορές. Θέλω να πω σ΄ αυτά τα παιδιά – αλλά και σε όλους – πως η ζωή της Εκκλησίας είναι γεμάτη από ασώτους και καταταλαιπωρημένους νέους, που όχι μόνο ξαναβρήκαν το δρόμο τους, αλλά έφτασαν ακόμη και στην αγιότητα.
Η επιστροφή, η μεταμόρφωση, η μετάνοια: είναι τα συστατικά της ορθόδοξης πνευματικότητας. Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω και να αναρωτηθώ: Γιατί ακόμη τόση προκατάληψη απέναντι στον Χριστό και στην Εκκλησία; Αυτός ο τόπος μοιάζει να φοβάται να μιλήσει στα παιδιά για τον Χριστό και την Εκκλησία, γιατί θέλει να είναι «αξιοπρεπής» και μοντέρνος! Και οι νέοι μας τρυπιούνται και παραδίδονται στα ναρκωτικά και στις λογής – λογής εξαρτήσεις, στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων αλλά και στις ήρεμες πόλεις της επαρχίας μας, χωρίς στόχους, αναζητώντας την αλήθεια και την αγάπη, νιώθοντας ότι κανείς ποτέ δεν τούς πλησίασε, ότι κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε αληθινά γι΄ αυτούς. Παρά τα λάθη και τις αστοχίες μας, στην Εκκλησία είμαστε διαρκώς έτοιμοι για να υποδεχθούμε μακρόθυμα και με έκδηλη χαρά τους νέους που επιστρέφουν, αναζητώντας νόημα ζωής, αναζητώντας τελικά αυτά που τους στερήσαμε. Ελάτε, οι μεγάλοι, να συνεργαστούμε. Ελάτε, οι νέοι, να μας συγχωρήσετε. Κι όλοι μαζί να πορευτούμε σ΄ έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις...
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Μ Η Ν Υ Μ Α ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ (26 Ιουνίου 2010)

 Μια ιδέα που από καιρό θέλαμε να κάνουμε πράξη ήταν, να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία μας εργαζόμενοι, τα τελευταία οχτώ χρόνια, στην πρόληψη των εξαρτησιογόνων ουσιών. Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών επιθυμούμε να μοιραστούμε μαζί σας εμπειρίες, να προβληματιστούμε και κυρίως να επικεντρωθούμε στη σημασία της πρόληψης. Ξεκινώντας το Μάρτη του 2002, πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν γιατί μια εκκλησιαστική υπηρεσία να ασχοληθεί με την πρόληψη των εξαρτησιογόνων ουσιών. «Εμάς στην Εκκλησία δεν μας αφορά το θέμα...», ήταν μια από τις απόψεις που ακούστηκε έντονα. Αν κάτι διδαχθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια ήταν να περιμένουμε... Kαι το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί, όπως περιγράφεται παρακάτω.
Η κυριότερη ομάδα στην οποία απευθυνόμαστε είναι οι γονείς, οι οποίοι εκπαιδεύονται σε δεξιότητες που προάγουν την ψυχική υγεία όπως: η επικοινωνία, η έκφραση συναισθημάτων, η αυτοεκτίμηση, τα όρια. Ένα από τα θέματα που προκύπτει συχνά για εμάς που εργαζόμαστε στην πρόληψη, είναι η αξιολόγηση του έργου μας, καθώς τα αποτελέσματα της πρόληψης δεν είναι άμεσα ορατά. Ένας αξιόπιστος ωστόσο δείκτης αξιολόγησης των προγραμμάτων μας αποτελεί η άποψη των ίδιων των γονέων, η οποία διατυπώνεται τόσο προφορικά όσο και μέσω ερωτηματολογίου. Ενδεικτικά, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες από τις απόψεις των γονέων που συμμετείχαν στα προγράμματα πρόληψης, που έχουμε διοργανώσει όλα αυτά τα χρόνια. Οι γονείς δήλωσαν πως μέσω του σεμιναρίου κατάφεραν να προβληματιστούν, να εντοπίσουν λάθη στη συμπεριφορά τους απέναντι στα παιδιά τους, αλλά και να απενεχοποιηθούν. Ένιωσαν να ενδυναμώνεται ο γονεϊκός τους ρόλος και να βελτιώνεται η σχέση τους με τα παιδιά τους, καθώς τους δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψουν τα θέματα της επικοινωνίας, της έκφρασης των συναισθημάτων και των ορίων. Δήλωσαν επίσης πως είχαν την ευκαιρία να συλλέξουν και να συστηματοποιήσουν γνώσεις, να πάρουν απαντήσεις σε καίρια ζητήματα που τους απασχολούν, αλλά και να συνδέσουν το θεωρητικό κομμάτι της γνώσης με το πρακτικό. Αναφέρθηκε ακόμα πως κατάφεραν να νιώσουν στήριξη από την αλληλεπίδρασή τους με τους άλλους γονείς, να κερδίσουν από το μοίρασμα και την ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων, καθώς επίσης και να προβληματιστούν πάνω σε θέματα που αφορούν στην προσωπική τους εξέλιξη. Αρκετοί γονείς θεώρησαν ως πολύ σημαντικά τα θέματα των ορίων, των συναισθημάτων και της αυτοεκτίμησης, καθώς συνέβαλαν στο να ανοιχθούν και οι ίδιοι, να προβληματιστούν και να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Ακούγοντας αυτές τις απόψεις παίρνουμε μεγάλη ενέργεια, δύναμη, αλλά και ιδέες για να προχωρήσουμε σε νέες δράσεις και σχεδιασμούς ή να τροποποιήσουμε και να εμπλουτίσουμε τις ήδη υπάρχουσες. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη και χαρά που μας δίνεται η δυνατότητα μέσα από τη θέση μας να συμβάλλουμε στην πρόληψη, αλλά και να εξελιχθούμε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Η πρόληψη γίνεται πράξη χάρη στη συμμετοχή, στη θετική ενέργεια και στη διάθεση όλων των συμμετεχόντων για «άνοιγμα». Είναι άνθρωποι με ανησυχίες, ενδιαφέρον και όραμα, αγάπη και ευθύνη... Είναι γονείς που έχουν στο μυαλό τους αυτό που εύστοχα είπε ο Πλάτωνας «Δεν ξέρω κάτι άλλο, για το οποίο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να νοιάζεται τόσο πολύ, όσο για το πώς θα γίνουν τα παιδιά του καλύτερα απ’ αυτόν και τους ομοίους του...». Και για όλα αυτά τους ευχαριστούμε... Η πρόληψη είναι στάση ζωής, προσωπικό μεγάλωμα, συλλογική προσπάθεια. Για να συνεχίσουμε χρειαζόμαστε και τη δική σας συμβολή. Χρειάζεται να σταθούμε όλοι δίπλα στα παιδιά – ο καθένας μέσα από το ρόλο του και με την προσωπικότητά του – προκειμένου να τα ενθαρρύνουμε, να τα αποδεχτούμε και να τα εμπιστευτούμε, να τα βοηθήσουμε να σταθούν στα πόδια τους, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να βρουν νόημα στη ζωή τους. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, ότι η πρόληψη είναι ένα παράθυρο στη ζωή, είναι οτιδήποτε προάγει την αγάπη για τον άνθρωπο. Είναι φιλοσοφία, λαχτάρα για τη ζωή, γνήσια αγάπη για τον άνθρωπο, ιδιαίτερα για τον νέο, είναι η προστασία, η θωράκιση. Η πρόληψη είναι άνοιγμα στο έξω από εμένα, στο διαφορετικό, θέα σε μια νέα οπτική, στην οπτική της υγείας. Αυτή η αγάπη για τον άνθρωπο αποτελεί και για μας κινητήριο δύναμη... Πολύτιμοι όμως συνεργάτες μας στο έργο αυτό της πρόληψης αποτελούν για μας, εκτός από τους γονείς, οι ιερείς και οι κατηχητές, καθώς συμμετέχουν σε αντίστοιχα εκπαιδευτικά προγράμματα και πολλές φορές δρουν καταλυτικά στην διοργάνωση των προγραμμάτων αυτών.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον πρώην διευθυντή του ιδρύματος «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» Αιδεσ. Πρωτοπρ. Κωνσταντίνο Καραïσαρίδη καθώς και τις πρώην συναδέλφους μας Έλλη, Μαρίνα, Μάχη και Φωτεινή για την τριετή συμβολή τους στην υπηρεσία μας. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλουμε στον διευθυντή μας, την τελευταία πενταετία, Πανοσ. Αρχιμανδρίτη Συμεών Βενετσιάνο, ο οποίος αποτελεί για μας σημαντικό συνοδοιπόρο που μας στηρίζει και μας καθοδηγεί καθημερινά. Οι δυσκολίες αρκετές, τα εμπόδια καθημερινά, όμως η αισιοδοξία και το ενδιαφέρον μας πραμένουν σταθερά καθώς και η επιθυμία μας το Ίδρυμα «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» να συνεχίσει να πορεύεται στο χώρο της πρόληψης. Σας ευχαριστούμε όλους θερμά για τη συνεργασία σας και ελπίζουμε πάντα σε νέες δράσεις.
Τα Στελέχη του Κέντρου Πρόληψης
Βίκυ Κεφαλά Μαρία Ξηρουχάκη

22 Ιουν 2010

ΠΕΜΠΤΗ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ, 9.00 Μ.Μ. - ΡΑΔΙΟΦ. ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΒΙΒΛΙΟ"

Αυτή την Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010, 9.00 -10.00 μ.μ.
η εκπομπή TOY ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΡΟΙΚΟΙ,
απο την ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
( 91.2 FM και μέσω του Διαδικτύου www.pe912fm.com ),
θα είναι αφιερωμένη στο βιβλίο, στη σχέση μας ως Ελλήνων με το διάβασμα, αλλα και στους τίτλους των 10 πρώτων σε κυκλοφορία βιβλίων,
σύμφωνα με αποτελέσματα έρευνας, που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Ο υπεύθυνος της εκπομπής Παναγ. Χαρατζόπουλος,
θα φιλοξενήσει τον φιλόλογο-συγγραφέα  Κωστή Κούκη και θα συζητήσει μαζί του.

20 Ιουν 2010

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΗΘΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Με τη συνέντευξή της στην Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 30.5.2010 η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους). Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο –όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχουμε διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας.
Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος μιλούσε δημοσίως κατά του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου αριθμού λαθρομεταναστών κινδύνευες να δεχθεί τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δήθεν προοδευτικοί.
Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν και σ’ αυτό συντελεί και η συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση. Μπορεί για άλλα θέματα να έχουμε παράπονα από την Ε.Ε., όμως στο θέμα των λαθρομεταναστών μάς βοηθεί εμπράκτως. Η αστυνομική δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ της Ε.Ε. περιπολεί με πλοία και ελικόπτερα στα θαλάσσια σύνορά μας προς την Τουρκία και όπως μαθαίνουμε από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12-6-2010 ήδη μειώθηκε κατά 70% η λαθραία είσοδος ασιατών μεταναστών , τους οποίους έστελναν οι Τούρκοι δουλέμποροι. Αν δεν υπήρχε η ΦΡΟΝΤΕΞ και η πολιτική βούληση της Ευρ. Ενώσεως, θα πελαγοδρομούσαμε ακόμη σε ιδεολογικές συζητήσεις περί «ανοικτών συνόρων» και πολυπολιτισμικών παραδείσων.
Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Οι λαοί τονώνουν την εθνική συνείδηση και θέτουν όρια στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν να αντέξουν. Όταν σε μία χώρα οι κυβερνώντες δεν λαμβάνουν μέτρα υπέρ της μονοπολιτισμικής κοινωνίας τότε διογκώνεται η Ακροδεξιά. Το είδαμε στις Ολλανδικές εκλογές του Ιουνίου. Όποιοι ειλικρινά δεν θέλουν να αφήσουν τη λύση των προβλημάτων σε ακραία πολιτικά κινήματα θα πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα εξουσίας, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά , να λάβουν καίρια μέτρα κατά των πολυπολιτισμικών μύθων. Ο ρατσισμός δεν κερδίζει έδαφος όταν προστατεύουμε τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του λαού μας. Αντιθέτως κερδίζει έδαφος όταν αγνοούμε τα δικαιώματα των πολλών στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού που αφήνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Ως Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτίθεμαι στα δύο άκρα. Και στον φυλετισμό-ρατσισμό, αλλά και στους πολυπολιτισμικούς και εθνομηδενιστικούς μύθους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να σταματήσει την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα στο άλλο άκρο και να χαράξει τη μέση οδό της Αριστοτελικής λογικής. Ούτε μπορούμε να γίνουμε φρούριο με κλειστές πόρτες ούτε να μετατραπούμε σε παράδεισο του κάθε λαθρομετανάστη και δουλεμπόρου. Η μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού. Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους μας να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, αυτόν τον πολιτισμό. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας διδάσκει κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους πολιτισμούς. Όχι όμως εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας. Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την ελληνορθόδοξη παράδοση και την Ιστορία του Έθνους μας και ας αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή βοήθεια για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως.

19 Ιουν 2010

Παιδεία χωρίς τους εκπαιδευτικούς;

Του ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*
ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=2584

Η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι καζάνι που βράζει. Κι αυτό γιατί, παρά τα όσα δεινά η χώρα αντιμετωπίζει εξαιτίας του δημοσιονομικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει και των αβάσταχτων απαιτήσεων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, θα μπορούσε μέσα από εσωτερικά θεσμικά ζητήματα να ανατροφοδοτήσει την ελπίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Για ακόμη μία φορά όμως αποδείχτηκε ότι ούτε ο κοινωνικός διάλογος για την παιδεία ευοδώθηκε ούτε ο κοινωνικός προσανατολισμός των ρυθμίσεων πρυτάνευσε. Και το χειρότερο: δεν συνάφθηκε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με την εκπαιδευτική κοινότητα για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και να ωφεληθεί ο τόπος. Ο μετασχηματισμός της εκπαιδευτικής πραγματικότητας προϋποθέτει την ύπαρξη «συλλογικού υποκειμένου». σαφές ότι μια προοδευτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απαιτεί τη σύγκρουση με κατεστημένες λογικές. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι να διαμορφωθεί υπέρ της μια ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία που να την υποστηρίζει, καθώς και να σχηματιστεί ένα συλλογικό υποκείμενο που θα υλοποιήσει τη μετάβαση αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία είναι παγωμένη από την αποδόμηση των κοινωνικών της κατακτήσεων, ενώ η εκπαιδευτική κοινότητα (το συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή) παραμένει απούσα γιατί απλούστατα νιώθει παραγκωνισμένη και ταυτόχρονα πληγωμένη από τον τρόπο με το οποίο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου προωθεί και μεθοδεύει της αλλαγές στην εκπαίδευση. Ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα τα οποία εκκρεμούν σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό φάσμα, για ακόμη μία φορά επικράτησε η έλλειψη ουσιαστικής συνεννόησης, με συνέπεια να διαπιστώνεται τεράστιο χάσμα ανάμεσα σ' αυτά που δρομολογεί το υπουργείο για λογαριασμό των εκπαιδευτικών και εκείνα που πραγματικά έχει ανάγκη η εκπαιδευτική κοινότητα.

Η πραγματικότητα των δεικτών και ο ευρωπαϊκός πήχυς

Σε αυτό που οι πάντες συμφωνούν είναι ότι η χώρα υπολείπεται σε σημαντικούς τομείς του εκπαιδευτικού της συστήματος, ενώ τα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Η ανεπαρκής σχολική στέγη, η υποτυπώδης προσχολική αγωγή, οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, οι χαμηλές επιδόσεις και τα αναλυτικά προγράμματα που περιμένουν αναζωογόνηση, ο «σκοτεινός αριθμός» της σχολικής διαρροής και η μη αντιμετώπισή της, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός και η χαμηλή συμμετοχή στη διά βίου μάθηση, η υποβάθμιση του περιεχομένου και της προοπτικής των σπουδών και των πτυχίων, η υπο-χρηματοδότηση της έρευνας, των υποδομών και της καινοτομίας εξακολουθούν να παραμένουν προβλήματα που περιμένουν λύσεις και συγκεκριμένες πολιτικές αντιμετώπισης. Αν ρίξουμε μια ματιά στα στοιχεία αναφοράς της Eurostat και του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα (2009), διαπιστώνουμε ότι οι δείκτες μας άλλοτε «αντέχουν», άλλοτε παρουσιάζουν μια ισχνή βελτίωση κι άλλοτε αποδεικνύουν ότι ζούμε στη χώρα των μεγάλων αντιφάσεων. Την ίδια στιγμή που εμφανίζουμε χαμηλές επιδόσεις σε Γλώσσα, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες, παρουσιάζουμε υψηλά ποσοστά αποφοίτησης από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρ' όλο που είμαστε κάτω από το κοινοτικό όριο της χρηματοδότησης σε επενδύσεις για την παιδεία, η συμμετοχή μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζει υψηλά ποσοστά, ενώ η σχολική διαρροή κινείται σε επίπεδα ανάλογα με εκείνα των αναπτυγμένων χωρών. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα αντιφατικά αυτά χαρακτηριστικά αποδεικνύουν πως κινούμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και δείχνουν ότι παραμένουμε «λαθρεπιβάτες» στο τρένο της ευρωπαϊκής προοπτικής εδώ και δεκαετίες.

Ο παράγοντας «ανθρώπινο κεφάλαιο» στην εκπαίδευση

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι στατιστικές και οι αριθμοί αποτελούν μερικές μόνο ενδείξεις και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να απεικονίσουν ποιότητες οι οποίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Μια τέτοια κορυφαία παράμετρο αποτελεί και ο ρόλος των εκπαιδευτικών, ο οποίος συνιστά το πιο καίριο βήμα στην κατεύθυνση βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Ο παράγοντας ανθρώπινο κεφάλαιο αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας από τους βασικούς συντελεστές κάθε αναπτυξιακού εγχειρήματος, αρκεί να αντιμετωπίζεται με ανθρωποκεντρικό και όχι με μηχανιστικό και απρόσωπο τρόπο. Με άλλα λόγια, η αυτο-βελτίωση των εκπαιδευτικών, η ανατροφοδότηση του έργου τους, η παιδαγωγική και επιστημονική τους ενίσχυση θα πρέπει να βασίζονται στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες τους και όχι στην επιβολή μέτρων τεχνοκρατικού, γραφειοκρατικού ή τιμωρητικού χαρακτήρα. Ουδέποτε μέχρι σήμερα επιχειρήθηκε σοβαρή διάγνωση των αναγκών των εκπαιδευτικών μέσα στους χώρους δουλειάς τους, των προβλημάτων και των αδιεξόδων που καθημερινά αντιμετωπίζουν, των ελάχιστων μέσων που έχουν στη διάθεσή τους για την υλοποίηση του έργου τους. Η ανάπτυξη του ανθρώπινου παράγοντα μέσα στα σχολεία οφείλει να απαντά στις γνήσιες ανάγκες των εκπαιδευτικών. Απαιτεί την αρχική και συνεχή επιμόρφωσή τους, μακρόπνοες επενδύσεις σε παιδαγωγικές καινοτομίες, τη διάθεση των μέσων αλλά και της αυτονομίας να λειτουργήσουν ρηξικέλευθα. Προϋποθέτει αίσθημα εμπιστοσύνης, ασφαλές εργασιακό κλίμα και -το πιο σημαντικό- μισθολογικές απολαβές που να δικαιώνουν, να καταξιώνουν και να κινητροδοτούν την προσπάθειά τους διασφαλίζοντας το αυτονόητο μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης από την άσκηση του επαγγέλματός τους. Εκτός όμως από την ανεπαρκή προσφορά όλων αυτών στους Ελληνες εκπαιδευτικούς, μια ματιά στις απολαβές τους (πολύ πριν από τις πρόσφατες μειώσεις σε όλο τον δημόσιο τομέα) αποδεικνύει ότι παραμένουν οι πένητες όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και των χωρών του ΟΟΣΑ σε σχέση με τους συναδέλφους τους.

Η εκπαιδευτική κοινότητα στη δίνη των εξελίξεων

Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό το ότι η συστηματική, αργόσυρτη και δομική υποβάθμιση του δημόσιου εκπαιδευτικού χώρου απ' όλες τις κυβερνήσεις αποδίδεται μονομερώς στους εκπαιδευτικούς, αποτελώντας ουσιαστικά την «πολιτική πλατφόρμα» για την οικονομική, ηθική, ακόμα και ψυχολογική καταρράκωση ενός ολόκληρου κλάδου, η οποία τον συμπαρασύρει σε μια δίνη από την οποία δύσκολα θα βγει. Ας δούμε τα πράγματα όμως στην αληθινή τους διάσταση: πράγματι εδώ και αρκετά χρόνια διαμορφώθηκε σταδιακά ένα πελατειακό σύστημα σχέσεων για σειρά θεμάτων όπως οι προσλήψεις ωρομισθίων, οι αποσπάσεις, η μοριοδότηση κ.λπ., το οποίο ταυτόχρονα έγινε ανεκτό από μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Αυτό όμως, παρά το ότι δημιούργησε φαινόμενα αδιαφάνειας, ευνοιοκρατίας και καταστάσεις ανορθολογισμού ως προς την κατανομή του εκπαιδευτικού προσωπικού, σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιεί τα σημερινά μέτρα τα οποία είναι καταφανώς άδικα, αντικοινωνικά και προϊόν πολιτικής αναλγησίας απέναντι σε χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιους. Οι άνθρωποι αυτοί σε νησιά, επαρχίες και βουνά υπηρέτησαν με σθένος ψυχής τη δημόσια εκπαίδευση. Πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται ο πολιτικός κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται το σύνολο των εκπαιδευτικών μέσα από τη μισθολογική, επαγγελματική και ψυχολογική τους εξουθένωση, αφού μεθοδευμένα καλλιεργείται η άποψη ότι για όλα τα δεινά του δημόσιου σχολείου φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Και όλοι βέβαια θα συμφωνούν ότι σε επιμέρους και μεμονωμένα ζητήματα οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο τις πολιτικές ηγεσίες αλλά και τις κλειστές ομάδες που εκπροσωπούν τα οργανωμένα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, οι οποίες εδώ και δεκαετίες επέδειξαν ανοχή σε φαινόμενα ευνοιοκρατίας, ανορθολογισμού, «θεσμικής βραδύτητας» και συνδιαχείρισης της κρίσης. Για παράδειγμα, το ζήτημα της αποτίμησης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, ενώ θα έπρεπε να ήταν πρωταρχικό αίτημα της ίδιας της εκπαιδευτικής κοινότητας και βασική εσωτερική της αξίωση, ουδέποτε τέθηκε ανοιχτά και σοβαρά, έστω και για διαβούλευση, στο εσωτερικό της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, στο πλαίσιο των συλλόγων διδασκόντων η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα να προτάξει τη δική της κουλτούρα ελέγχου της ποιότητας της δουλειάς της, να διαμορφώσει όρους αυτο-βελτίωσης και ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας του έργου της, να προωθήσει τις καλές πρακτικές και να απορρίψει ό,τι δεν ανταποκρίνεται στα οράματα, τις αξίες και τους συλλογικούς στόχους που η ίδια θέτει. Με τον τρόπο αυτό δεν θα υπήρχε κανένα περιθώριο ούτε για αμφισβήτηση και δυσπιστία από την πλευρά της κοινωνίας ούτε για «νομιμοποίηση» οποιασδήποτε παρέμβασης από πλευράς πολιτικής εξουσίας σε ζητήματα που αφορούν την αξία του εκπαιδευτικού έργου και την εσωτερική λειτουργία της σχολικής μονάδας.

Προβληματισμοί και ερωτήματα

Το πολυνομοσχέδιο, παρά τη φιλόδοξη προσπάθειά του να αντιμετωπίσει μια σειρά ανορθόδοξων μεθοδεύσεων και στρεβλώσεων (όπως διατείνεται άλλωστε η αιτιολογική έκθεση που το συνόδευε στο Κοινοβούλιο), δημιουργεί σοβαρές πιθανότητες να πετύχει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πολιτικά διακηρύσσει. Πρώτα απ' όλα, η εκπαιδευτική κοινότητα στέκεται αρνητική απέναντί του, γεγονός που δυσχεραίνει τη «βιωσιμότητά» του. Οσοι προβληματίζονται με υπευθυνότητα και ρεαλισμό:
α) αγωνιούν για τη δεινή θέση στην οποία τον Σεπτέμβριο θα βρεθεί το δημόσιο σχολείο, αφού κανείς δεν θα γνωρίζει με ακρίβεια τις ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό τόσο λόγω του κύματος προς τη συνταξιοδότηση όσο και λόγω των δραστικών περικοπών στις προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων,
β) προβλέπουν την υπερ-διόγκωση της παραοικονομίας και των φαινομένων αισχροκέρδειας που συνοδεύουν τη βιομηχανία του ΑΣΕΠ,
γ) εκφράζουν την ανησυχία τους για την ανετοιμότητα των ΑΕΙ να παρέχουν το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας (δωρεάν άραγε ή κι αυτό θα εισαχθεί στο βασίλειο της ελεύθερης αγοράς;), δ) αναρωτιούνται για το τι ακριβώς θα περιλαμβάνει ο ομιχλώδης νέος θεσμός του μέντορα.

 Σημειωτέον ότι ακόμα δεν έχουν αποσαφηνιστεί μια σειρά ειδικών χαρακτηριστικών του θεσμού αυτού όπως ο ακριβής ρόλος του, τα προσόντα του, ο τρόπος επιλογής του, η συμμετοχή του ή μη στην αξιολόγηση των νεοδιοριζόμενων κ.λπ.

Ιδιωτικά σχολεία: «πιλότος» νεοφιλελευθερισμού

Σε προέκταση του παραπάνω προβληματισμού παραθέτουμε ένα ακόμα παράδειγμα από έναν άλλο χώρο, διαφορετικό από εκείνον της δημόσιας εκπαίδευσης, τον οποίο όμως -βάσει του άρθρου 16 του ελληνικού Συντάγματος- υποχρεούται η πολιτεία να ελέγχει και να επιτηρεί. Μια πρόσφατη άλλωστε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (αρ. 622/2010) αυτό ουσιαστικά επιβεβαιώνει, αφού αναγνωρίζει ότι η εργασιακή ασφάλεια των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας καθώς ενισχύει την ποιότητα του έργου τους και τη νομιμότητα, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως ανάχωμα στις πιέσεις οικονομικών ή πελατειακών συμφερόντων. Παρ' όλα αυτά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δείχνει τον σαφώς νεοφιλελεύθερο και ενδοτικό προς τους σχολάρχες προσανατολισμό του πολυνομοσχεδίου.
Ειδικότερα:
1 Την ίδια στιγμή που το πολυνομοσχέδιο ενδιαφέρεται για τη διαμόρφωση ενιαίας επαγγελματικής ταυτότητας του εκπαιδευτικού θεωρώντας το ΑΣΕΠ ως μοναδικό και ακλόνητο κριτήριο διορισμού στο ελληνικό σχολείο, στην ιδιωτική εκπαίδευση, προκειμένου να δώσει περιθώρια «ελευθερίας επιλογής» στο διευθυντικό δικαίωμα, το αναιρεί. Για τα σχολεία των λίγων δεν ισχύουν άραγε οι «κανόνες ποιότητας» που θέτει η πολιτεία για το 93% των δημόσιων σχολείων της χώρας; Εξάλλου, ακόμα κι αν ήθελε το υπουργείο να δώσει ελευθερία επιλογής στους σχολάρχες, δεν θα μπορούσε να τους τη δώσει από τη δεξαμενή των χιλιάδων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ;
2 Ενώ υπήρχε καθεστώς αιτιολογημένων απολύσεων για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς αορίστου χρόνου, έπειτα από σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια επιτρέπονται οι αναιτιολόγητες απολύσεις, ενισχύοντας απροκάλυπτα την αυθαιρεσία του διευθυντικού δικαιώματος. Με τον τρόπο αυτό το εκπαιδευτικό λειτούργημα υποβιβάζεται σε υπαλληλικού τύπου σχέση όπου έννοιες όπως παιδαγωγική ελευθερία, αξιοπρέπεια, ελευθερία της έκφρασης, αυτονομία του εκπαιδευτικού κ.ά. κλειδώνονται οριστικά στο χρονοντούλαπο της εκπαιδευτικής ιστορίας. Αραγε με ποιον τρόπο ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί που υπογράφουν και εκδίδουν δημόσια έγγραφα και πιστοποιητικά (απολυτήρια, βαθμολογίες κ.λπ.), τα οποία οδηγούν ακόμα και σε διορισμό στο Δημόσιο, θα καταφέρουν να εργαστούν χωρίς πιέσεις σε ένα σχολείο, όταν η αναιτιολόγητη απόλυση θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους; Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι με τον τρόπο που δρομολογούνται οι εξελίξεις θα καταλήξουμε σ' ένα φτωχό, μίζερο και αποπνικτικό δημόσιο σχολείο και ένα εργασιακά ασύδοτο και αμφίβολης νομιμότητας ιδιωτικό στο οποίο θα καταφεύγει ο καθένας ανάλογα με το βαλάντιό του και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις του. Η πρόσφατη άλλωστε κρίση στο International Baccalaureate (με τη διαρροή και την εξαγορά θεμάτων των εξετάσεων) αποδεικνύει την ηθική γύμνια της εποχής αλλά και του λόγου το αληθές. Ποια είναι η βέβαιη συνέχεια; Οι αποδέκτες των άνομων αυτών δοσοληψιών στα κάθε είδους εκπαιδευτήρια (με την αμέριστη ηθική και οικονομική συμπαράσταση των γονιών τους) θα «διαπρέπουν» στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ενώ αύριο θα κληθούν με «σπουδαία βιογραφικά» να στελεχώσουν τις επιχειρηματικές και πολιτικές elites του τόπου.

Η κοινωνία θέλει τους εκπαιδευτικούς εκεί που τους αξίζει

Ολα δείχνουν ότι η κοινωνία νιώθει αποπνικτική την ατμόσφαιρα που την περιβάλλει σε ολόκληρο το φάσμα των θεσμών, των αξιών και των συμβόλων. Τα ιδεολογικά αποθέματα της μεταπολίτευσης έχουν οριστικά εξαντληθεί και οι νέοι άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα καθαρό αέρα να αναπνεύσουν. Είναι σαφές ότι πέρα από τα όσα είναι υποχρεωμένη να παρέχει η πολιτεία στους εκπαιδευτικούς της, απαιτείται η αυτενέργεια, η ατομική ευθύνη αλλά και η συλλογική συναίσθηση των ίδιων. Η κοινωνία όμως θέλει τους εκπαιδευτικούς της εκεί που τους αξίζει. Τους θέλει ψηλά. Ούτε ως αντίγραφα μιας απρόσωπης (εκπαιδευτικής) πολιτικής ούτε ως συστατικά μιας σκυθρωπής τεχνοκρατικής υπαλληλίας που τους αφαιρεί το ρόλο και το λόγο του λειτουργού της εκπαίδευσης. Πολύ περισσότερο δεν τους επιθυμεί πειθήνιους, πένητες και εξαθλιωμένους μεταβιβαστές μιας στείρας γνώσης που οδηγεί τη νέα γενιά στο αδιέξοδο. Αντίθετα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, τους χρειάζεται ως σύμβολα κύρους και γνώσης, ως φωτοδότες και παιδαγωγούς που θα βοηθήσουν κι αυτοί με το έργο τους να αλλάξει σελίδα το, βυθισμένο σε κρίση, πολιτισμικό στερέωμα του τόπου. Εν κατακλείδι, η πολιτική ηγεσία οφείλει να αναστοχαστεί πάνω στην αρχή ότι η «επανάσταση του αυτονόητου» στην εκπαίδευση αρχίζει με την ουσιαστική και πολύπλευρη στήριξη και αναγνώριση των δασκάλων των παιδιών μας.

* Δρ Κοινωνιολογίας, ερευνητής σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής

18 Ιουν 2010

ΘΕΜΟΣ ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ο επίτιμος πρέσβης για τη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων

Απόσπασμα συνέντευξης στον ΣΩΤΗΡΗ ΛΕΤΣΙΟ

"Από τη στιγμή που ως χώρα δεχθήκαμε έστω κατ’ αρχήν να υπάρξει σύνθετη ονομασία ενισχύσαμε την αδιαλλαξία των Σκοπίων". Αυτό υπογραμμίζει ο κ. Θέμος Στοφορόπουλος, επίτιμος πρέσβης, συμπληρώνοντας ότι όσο και εάν φαίνεται παράδοξο δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ ονομασίας απλής και σύνθετης εκτιμώντας, ότι θα επακολουθήσουν δυσμενέστατες συνέπειες και στις δύο περιπτώσεις λόγω του ιστορικο-πολιτικού χαρακτήρα του θέματος. Θεωρεί ότι ήταν απόλυτα ορθή η θέση «όχι Μακεδονία ή παράγωγα» και ότι αυτό ο ελληνικός λαός το αντιλαμβάνεται όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις.

 "...Από τη στιγμή που δεχθήκαμε, έστω κατ’ αρχήν, να υπάρξει σύνθετη ονομασία, ενισχύσαμε την αδιαλλαξία των Σκοπίων, αλλά και την εκτίμηση της Ουάσιγκτον ότι και αυτή τη φορά θα υπακούσουμε στα κελεύσματά της. Με την αποδοχή της δυνατότητας σύνθετης ονομασίας παραδοθήκαμε άνευ όρων. Διότι, όσο και αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ ονομασίας απλής και σύνθετης και άρα θα επακολουθήσουν οι ίδιες δυσμενέστατες συνέπειες και στις δύο περιπτώσεις λόγω του ιστορικο-πολιτικού χαρακτήρα του θέματος, σε συνδυασμό με τον κύριο εν προκειμένω παράγοντα που είναι ο υπαρξιακός επεκτατισμός των Σκοπίων. Γιατί λέμε πως δεν υπάρχει διαφορά; Διότι οποιοσδήποτε προσδιορισμός του όρου «Μακεδονία» είναι πολύ πιθανό να ατονήσει και να μη χρησιμοποιείται. Αλλά και αν αυτό δεν γίνει, τα Σκόπια θα είναι το μόνο κράτος που θα έχει στο όνομά του τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγό του. Έτσι, για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που δεν θα ξέρουν καν την ύπαρξη ελληνικής και βουλγαρικής Μακεδονίας, η λέξη «Μακεδονία» θα ταυτίζεται με τα Σκόπια και μόνο. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος λόγος, ίσως ο πιο σημαντικός. Ότι αν ο προσδιορισμός επιζήσει στην πράξη και αν χρησιμοποιείται εν γνώσει της διαιρέσεως της Μακεδονίας σε ελληνική, βουλγαρική και σκοπιανή, τότε ο προσδιορισμός θα ενισχύει τον επεκτατισμό των Σκοπίων διεθνώς (όπως και στο εσωτερικό του σκοπιανού κράτους). Διότι είναι αλήθεια πως γίνεται γενικά δεκτό ότι η γεωγραφική Μακεδονία κατανεμήθηκε ανισομερώς σε τρία μέρη. Είναι αλήθεια ότι μεγάλο ποσοστό των Σκοπιανών είναι Σλάβοι. Και είναι αλήθεια ότι το σημερινό σκοπιανό κράτος είναι νέο, με την έννοια ότι διαδέχθηκε το νοτιότερο ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας. Αν, λοιπόν, δεν υπήρχε ο «μεγαλομακεδονισμός» των Σκοπιανών, θα μπορούσε το κράτος τους να ονομασθεί «Άνω Μακεδονία», «Σλαβομακεδονία» ή «Νέα Μακεδονία». Όμως υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει το επεκτατικό ιδεολόγημα των βορείων γειτόνων μας περί της μίας μεγάλης Μακεδονίας: της γεωγραφικής περιοχής, η οποία, ενώ θα έπρεπε, κατ’ αυτούς, να είναι ενωμένη και «μακεδονική» (να ανήκει, δηλαδή, ολόκληρη στο «έθνος» που οι Σκοπιανοί ισχυρίζονται ότι αποτελούν και που διατείνονται ότι είναι το ίδιο με εκείνο των αρχαίων Μακεδόνων) παραμένει, η μείζων αυτή περιοχή, διηρημένη και κατεχόμενη, στο μεγαλύτερο μέρος της, από τους Έλληνες και τους Βουλγάρους. Εξίσου με το απλό, χωρίς προσδιορισμό, όνομα «Μακεδονία», οποιοδήποτε σύνθετο (με γεωγραφικό, εθνικό ή χρονικό επίθετο) θα ενισχύει αυτό το επεκτατικό ιδεολόγημα των Σκοπίων ως «μακεδονικού» Πεδεμοντίου. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα Σκόπια έχουν χρησιμοποιήσει τέτοιους προσδιορισμούς: Vardar Makedonija, Slavomakedonija, Nova Makedonija. Πρόσθετη απόδειξη αποτελούν οι πληροφορίες, αν αληθεύουν, ότι τα Σκόπια είχαν παρασκηνιακά δεχθεί, ή θα δεχόντουσαν, σύνθετη ονομασία. Δεν το έπραξαν, για λόγους διαπραγματευτικούς και κρατικού κύρους. Ήταν, συνεπώς, απόλυτα ορθή και καθόλου μαξιμαλιστική η θέση «όχι Μακεδονία ή παράγωγα». Και αυτό ο ελληνικός λαός το αντιλαμβάνεται, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις...."

ΠΗΓΗ:  http://www.newstrap.gr/ (29/3/2010)
"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ'αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει... ...Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι'αυτό ίσα-ίσα πονώ.
Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό... ...
Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου; "
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)

15 Ιουν 2010

" ΓΟΝΕΙΣ και ΠΑΙΔΙΑ....κάπου θα συναντηθούμε "

Αυτή την Πέμπτη 17 Ιουνίου, 9.00 -10.00 μ.μ.
στην εκπομπή TOY ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΡΟΙΚΟΙ,
απο την ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
( 91.2 FM και μέσω του Διαδικτύου www.pe912fm.com )
ο Παναγιώτης Χαρατζόπουλος
θα φιλοξενήσει τον π. Αντώνιο Καλλιγέρη
και θα συζητήσει μαζί του
με αφορμή την έκδοση και κυκλοφορία του βιβλίου του:
 " ΓΟΝΕΙΣ και ΠΑΙΔΙΑ....κάπου θα συναντηθούμε "

13 Ιουν 2010

Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας

Tου Χρηστου Γιανναρα
Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, μεταφρασμένο στα ελληνικά, το βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (εκδόσεις «Ποιότητα», μτφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, σελίδες 845). Θα ήθελα να το συστήσω σε όποιον ενδιαφέρεται σοβαρά (όχι συναισθηματικά-επιδερμικά) για το ενδεχόμενο να επιβιώσει ιστορικά το ελλαδικό κράτος στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Οχι βέβαια για να πάρει άμεση απάντηση. Αλλά για να αντιληφθεί ποιο επίπεδο κατάρτισης και ευφυΐας, ποιο ειδικό χάρισμα στρατηγικής σκέψης απαιτεί η σοβαρή αναμέτρηση με ένα τέτοιο ερώτημα. Δεν διανοούμαι να «παρουσιάσω» στους αναγνώστες της επιφυλλίδας αυτό το βιβλίο. Ο,τι και αν παραθέσω θα είναι κατώτερο του επιπέδου και της γοητείας του. Κάθε χαρακτηρισμός που θα εκφέρω δεν επαρκεί για να συνιστά κρίση, τον καταθέτω μόνο ως πρόκληση-πρόταση να διαβαστεί το βιβλίο. Αν ήταν δυνατό, να διαβαστεί από κάθε Ελληνα. Είναι σαφώς το βιβλίο ενός αντιπάλου: ο Αχμέτ Νταβούτογλου διεκδικεί για την πατρίδα του μεγάλο κομμάτι της δικής μας πατρίδας, του Αιγαίου, την Κύπρο. Αλλά εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω διαβάσει ποτέ σε ελληνικό βιβλίο συναρπαστικότερη και αποκαλυπτικότερη ανάλυση της γεωστρατηγικής σπουδαιότητας του Αιγαίου και της Κύπρου.
Ο Ντ. ξέρει καλά τι διεκδικεί. Εγώ ο Ελληνας υπερασπίζω συναισθηματική θολούρα. Παιδιαρίζω. Μόνο με ένα ελληνικό μελέτημα θα μπορούσα, προσωπικά, να συγκρίνω το βιβλίο του Ντ.: Με το «επίμετρο», στο βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1997), που έχει τίτλο «Γεωπολιτικές και στρατιωτικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου». Αλλά η ιδιοφυΐα του Κονδύλη και οι προβληματισμοί του οριοθετούνται καταφανώς από τον μηδενισμό του: Τον ενδιαφέρει η στρατηγική λογική (λογική του μπριτζ ή του σκακιού) για την άμυνα της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας του ελλαδικού κρατιδίου – δεν έχει άλλο όραμα, δεν πιστεύει σε κάτι περισσότερο, σε πρόταση πανανθρώπινης εμβέλειας που να κομίζει στην Ιστορία ο Ελληνισμός.
Ο Ντ. αντλεί τη στρατηγική του ανάλυση από το όραμά του για την Τουρκία. Και το όραμα είναι, να διασώσει η χώρα του τον «πολιτισμικό της άξονα», τη διαφορά της από τη Δύση – τη διαφορά όχι ως αντίθεση, αλλά ως ιδιαιτερότητα, ως «ιδιαίτερη θέση στο διεθνές σύστημα». Είναι σαφέστατη (σχεδόν επιθετική) η περηφάνια του γι’ αυτήν την ιδιαιτερότητα, δεν φιλοδοξεί ούτε την αντιπαλότητα ούτε τη μίμηση, δεν είναι ο μειονεκτικός απέναντι στη Δύση Ανατολίτης, ο ξιπασμένος από τα «φώτα» της μεταπράτης. Εχει ραχοκοκαλιά, διεκδικεί να επιβάλει, από θέσεως ισχύος, την τουρκική ιδιαιτερότητα στη σημερινή διεθνή συνύπαρξη. Γι’ αυτό και αρνείται να παγιδευτεί στην άμυνα, στη «διαφύλαξη συνόρων». Λέει: «Οι φιλόδοξες χώρες ορίζουν το τι θεωρούν για τις ίδιες απειλή βασιζόμενες στις στρατηγικές τους επιδιώξεις, όχι στους φόβους τους. Αντίθετα, οι παθητικές, χωρίς φιλοδοξίες χώρες διαμορφώνουν στρατηγικές υποταγμένες στις απειλές που υφίστανται» (ακόμα και από τεχνητά, ασήμαντα γειτονικά τους κρατίδια, θα πρόσθετα). «Δεν υπάρχει πιο θλιβερή κατάσταση για μια χώρα από το να προβάλλει τις εσωτερικές της αδυναμίες σαν βασικές αρχές που καθορίζουν τη στρατηγική της», συμπληρώνει ο Ντ. Παραβλέπει ότι υπάρχει και θλιβερότερη κατάσταση: Χώρες που απλώς υποτάσσουν πειθήνια τη στρατηγική τους στα θελήματα-βίτσια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ ή σε παραγγελίες προμήθειας εξοπλισμών από Ευρωπαίους «προστάτες» τους. Και το κάνουν μόνο για να εξαγοράσουν εύνοια (με χειροπιαστά ανταλλάγματα) κάποιοι σπιθαμιαίοι επαγγελματίες της εξουσίας.
«Το βασικότερο έρεισμα στρατηγικής ισχύος μιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων», διδάσκει ο Ντ. «Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδομένα της στρατηγικής. Ομως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιέργειας μπορεί να δημιουργήσει κανούργια δεδομένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας». Αν συνειδητοποιούσαμε οι Ελληνες τη βαρύτητα αυτής της απόφανσης του Ντ. θα είχαμε παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο πρωθυπουργούς όχι για την εγκληματική οικονομική τους πολιτική, αλλά για την πολιτική τους στο υπουργείο Παιδείας. Η θεμελιωδέστερη προϋπόθεση για τον σχεδιασμό αποτελεσματικής στρατηγικής είναι, κατά τον Ντ., «η λογική που στηρίζεται σε υπαρξιακά αιτήματα: Στα στοιχεία που υφαίνουν τη σημερινή συλλογική μας προσωπικότητα, στους παράγοντες κοινωνικής συνοχής, στην πολιτική κουλτούρα, (τελικά) στην εθνική συνείδηση... Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».
Πρέπει να ξέρει, φαντάζομαι, ο σημερινός Τούρκος υπ. Εξ. ότι, με μια τέτοια εκφραστική σαν τη δική του, το σύνολο του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα (οι εξαιρέσεις ελάχιστες και μη σοβαρές) καγχάζει ειρωνικά. Τρέμοντας μήπως και χαρακτηριστούν «μη-προοδευτικοί» από μια κυρίαρχη στη δημοσιότητα (με δυσεξήγητες μεθοδεύσεις) διανόηση, χλευάζουν κάθε αναφορά σε κοινωνική συνοχή, ιστορική συνέχεια, ιδιαιτερότητα πολιτισμού. Διαστρέφουν την Ιστορία στα σχολικά εγχειρίδια, αφελληνίζουν τη γλώσσα, εξηλιθιώνουν τις μάζες με τον τζόγο και το ποδόσφαιρο. Ισως να μην είναι συνειδητοί αρνησιπάτριδες, αλλά μόνο χαμηλότατου νοητικού βεληνεκούς. Γι’ αυτό και ψευτοθρηνούν επί χρόνια για το πόσο μειονεκτική είναι η Ελλάδα σε σχέση με τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Τουρκίας.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου λέει: «Το Αιγαίο αποτελεί τον σημαντικότερο θαλάσσιο κόμβο της ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά - Νότου... Αυτή η θάλασσα - πέρασμα κατέχει μια προσδιοριστική θέση μοναδική στη γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική, γεωπολιτισμική (διεθνή) αλληλεπίδραση... Εχει μια πρώτης τάξεως στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και για τις παράκτιες χώρες του Εύξεινου Πόντου και για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου... Η Κύπρος, που κατέχει παγκοσμίως κεντρική (γεωστρατηγική) θέση, βρίσκεται, μαζί με την Κρήτη, πάνω σε άξονα όπου τέμνονται (τεράστιας γεωοικονομικής και στρατηγικής σημασίας) θαλάσσιες οδοί... Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατό να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές πεδίο... Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ανοιχτό ένα Κυπριακό Ζήτημα».
Αυτά τα εκπληκτικά γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα του Αιγαίου, της Κύπρου, της Κρήτης, σκέψου, αναγνώστη, ποια ελληνικά πολιτικά «αναστήματα» τα διαχειρίζονται.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_39_13/06/2010_404393

8 Ιουν 2010

Μάθημα οικολογίας και περιβαλλοντικής ευαισθησίας...

Αυτή την Πέμπτη 10 Ιουνίου,
9.00 -10.00 μ.μ. μέσα απο την εκπομπή TOY ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΡΟΙΚΟΙ, απο την ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ( 91.2 FM και μέσω του Διαδικτύου www.pe912fm.com ), και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) μαθητές και μαθήτριες του 7ου Γεν. Λυκείου Πειραιά μαζί με τους καθηγητές τους θα δώσουν ένα ζωντανό μάθημα οικολογίας και περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Ο υπεύθυνος της εκπομπής Παναγιώτης Χαρατζόπουλος θα συζητήσει με:
  • την Δ/ντρια του 7ου Γενικού Λυκείου Πειραιά, κα Θεανώ Γουνελά, φιλόλογο,
  • τον Πολιτικό Μηχανικό και καθηγητή στο ίδιο Λύκειο κ. Δημήτρη Μανωλά
  • και ομάδα μαθητών του Λυκείου,
για την πρωτοβουλία του σχολείου να εγκαταστήσει στην ταράτσα του κτιρίου του, φωτοβολταϊκά συστήματα. Με τον τρόπο αυτόν, οι ενεργειακές ανάγκες του σχολείου καλύπτονται απο την ήπια αυτή μορφή ενέργειας, η οποία δεν ρυπαίνει το περιβάλλον με αποτέλεσμα σημαντικά οφέλη για το περιβάλλον, την κοινωνία, τον άνθρωπο και την βιώσιμη ανάπτυξη.

5 Ιουν 2010

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (1893-1912)

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Δέν εἶναι εὐχάριστο γιά τήν ἐθνική ἀξιοπρέπεια ἑνός λαοῦ νά ζεῖ μέ δανεικά ἀπό ἄλλα κράτη ἤ ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἐπιβάλλουν σκληρούς ὅρους. Ὅμως χειρότερη ἀπό τήν οἰκονομική πτώχευση εἶναι ἡ ἠθική, πνευματική καί ἐθνική παρακμή. Ἡ προσπάθειά μας ὡς Ἑλλήνων πρέπει νά στραφεῖ πρωτίστως στήν ἀνάδειξη τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες βοήθησαν τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας νά ξεπεράσει καί ἄλλες δύσκολες στιγμές στό παρελθόν. Εἶναι χρήσιμο, λοιπόν, νά ἀντλήσουμε διδάγματα ἀπό τήν περίοδο 1893-1912 ὅταν ὁδηγηθήκαμε ἀπό τήν οἰκονομικἠ πτώχευση τῆς Ἑλλάδος στήν Ἐθνική Ἀναγέννηση τοῦ 1912-13. Μία μικρή Ἑλλάδα κατόρθωσε νά ἀνορθωθεῖ πνευματικά, πολιτικά καί στρατιωτικά καί μετά από λίγα χρόνια ἀπελευθέρωσε τή Νότιο Ἤπειρο, τή Μακεδονία, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου καί τήν Κρήτη. Εἶχε προηγηθεῖ τό 1893, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ὁμολόγησε δημοσίως: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Πάντως ὁ ἴδιος ἔκανε σαφές ὅτι δέν δικαιολογεῖ τίς ἐθνικές ὑποχωρήσεις μέ πρόσχημα τόν δανεισμό τῆς χώρας. Εἶχε μάλιστα δώσει καί τό μέτρο τῆς αἰσιοδοξίας του μέ τήν ἱστορική φράση: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει»! Τό 1897 εἴχαμε τόν ἐν μέρει ἀτυχῆ πόλεμο μέ τήν Τουρκία. Λέω ἐν μέρει, διότι ἡττηθήκαμε στρατιωτικῶς στό μέτωπο τῆς Θεσσαλίας ἀπό τούς Τούρκους, ὅμως σέ διπλωματικό ἐπίπεδο προεβλήθη γιά πρώτη φορά τό αἴτημα τῆς Κρήτης γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα ακί οὐσιαστικά ἡ Μεγαλόνησος ἔγινε ἡμιαυτόνομη. Τό 1898 ἐπεβλήθη στήν Ἑλλάδα ὁ προσβλητικός, ἀλλά ὑποχρεωτικός Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος. Γιά νά εἶναι βέβαιες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀποπληρώσει τά δάνεια πού πῆρε ἐγκατέστησαν ὑπαλλήλους τους στή χώρα μας, οἱ ὁποῖοι εἰσέπρατταν γιά λογαριασμό τῶν ξένων τραπεζῶν μέρος ἀπό τά ἔσοδα τῶν μονοπωλιακῶν ἐποιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἀπό τή Βρετανία, τή Γαλλία, τή Γερμανία, τή Ρωσία, τήν Ἰταλία καί τήν τότε Αὐστρουγγαρία. Ἡ Γερμανία ἀπεσύρθη τό 1914, ἀλλά ἡ δράση τοῦ Δ.Ο.Ε. τερματίσθηκε μέ τή λήξη τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ποιἐς δυνάμεις βοήθησαν τήν Ἑλλάδα μετά ἀπό τόσες τπεινώσεις νά φθάσει στήν Ἀναγέννηση τοῦ 1912; Πιστεύω ὅτι ἦσαν τέσσερις. Ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ φιλοπατρία κάποιων ἀνθρώπων πού θυσιάσθηκαν, ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν καί τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τότε κήρυτταν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό Ἔθνος πίστευε στή διαχρονική του ἑνότητα ἀπό τήν Ἀρχαιότητα μέσῳ τῆς Βυζαντινῆς Ρωμηοσύνης μέχρι τό 1821 καί τή σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἀκοῦμε ὁρισμένες φωνές νά ἀμφισβητοῦν αὐτή τή συνέχεια καί νά ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές.
Ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα αὐτούς τούς 4 παράγοντες.
1) Ἡ πίστη στόν Θεό. Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης. Ἕνας φτωχός τσαρουχοφόρος νερουλᾶς ἀπό τό μαρούσι κέρδισε τό 1896 τόν Μαραθώνιο Δρόμο στούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη πού φιλοξένησε τήν πρώτη σύγχρονη διοργάνωση καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνέβασε τό ἠθικό τῶν προγόνων μας καί ἔδωσε στή χώρα τή χαμένη της ἀξιοπρέπεια. Ὁ Λούης τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ἀγῶνα νήστεψε καί προσευχήθηκε ὡς συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐκφράζει τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων στόν Θεό πού εἶναι τό ἀπαραίτητο θεμέλιο τῆς ἐλπίδας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.
2) Ἡ φιλοπατρία καί ἡ αὐτοθυσία ἀποκρυσταλλώνονται στό πρόσωπο τοῦ Πάυλου Μελᾶ. Ἕνας νέος Ἀνθυπολοχαγός, μέ πατέρα Δήμαρχο Ἀθηναίων καί πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ἄφησε τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν καί μετέβη ἐθελοντικῶς στά βουνά καί στά λασπόνερα τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Πῆγε γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕληνες νά ἀντιμετωπίσουν τούς Βουλγάρους κομιτατζῆδες. Ὁ Μελᾶς σκοτώθηκε ἀπό τουρκικό ἀπόσπασμα στίς 13-10-1904 στό χωριό Στάτιστα ( σημερινό Μελᾶς) τῆς Καστοριᾶς. Ὁ ἡρωικός θάνατός του ἀφύπνισε τήν ἀδρανῆ ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν καί ἔδωσε θάρρος στόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο ἤ ὑπόδουλο.
3) Ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ κατήγετο ἀπό τό Μέτσοβο καί ἀπέκτησε περιουσία ἐκτός Ἑλλάδος. Ὡς πραγματικός Ἐθνικός Εὐεργέτης-καί δέν ἦταν ὁ μόνος- ἀπέδειξε τί μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἐπιχειρηματίες ὅταν ἔχουν ἐθνική συνείδηση καί συλλαμβάνουν σωστά τά μηνύματα τῶν καιρῶν. Ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό Παναθηναϊκό Στάδιο ὅπου τελέσθηκαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 1896 καί πλήρωσε κατά ἕνα μέρος τήν ἀγορά ἑνός μεγάλου θωρηκτοῦ γιά τόν Ἑλληνικό Στόλο. Τό θωρηκτό αὐτό φέρει τό ὄνομά του. Ὁ θρυλικός «Ἀβέρωφ» πρωταγωνίστησε στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ.
4) Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἐκφράζει χαρακτηριστικά μία ὁλόκληρη γενιά διανοητῶν, ποιητῶν, συγγραφέων καί ἐπιστημόνων πού πίστευαν μέ θέρμη στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς καί ἡ γενιά του προετοίμασαν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ γιά τή μεγάλη ἐξόιρμηση τοῦ 1912. Μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τή διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γιά τά διδάγματα πού μᾶς στέλνουν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Βυζαντινοί καί οἱ Κλεφταρματολοί. Ὁ Παλαμᾶς ξεκίνησε τό 1902 νά γράφει τό ἐπικό ποίημά του «Η Φλογέρα τοῦ Βασιιλιᾶ» πού ἀναφερόταν στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Βασίλειο Β΄τόν Μακεδόνα. Τό ποίημα ἀρχίζει μέ ἕναν ἀνεξάρτητο πρόλογο, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν περίφημη φράση: «Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μέσ’ στή χώρα» καί ἐξέφραζε τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως ὅταν τό ποίημα ὁλοκληρώθηκε τό 1908 (πρόκειται γιά ὁλόκληρο βιβλίο) κατόρθωσε νά ἀναστρέψει τό κλίμα πανελληνίως. Ὁ Παλαμᾶς περιγράφει πῶς ὁ Βασίλειος, ἀφοῦ νίκησε τούς Βουλγάρους τό 1014 καί πρίν ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη, πέρασε μέ ὅλο τόν στρατό του ἀπό τήν Ἀθήνα. Πρῶτον γιά νά προσκυνήσει στόν Παρθενῶνα πού εἶχε μετατραπεῖ σέ χριστιανικό ναό τῆς Παναγίας Ἀθηνιώτισσας. Καί δεύτερον γιά νά καταδείξει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόν σεβασμό τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν πρός τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα.
Μέ τέτοια ἔργα οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προετοίμασαν τή μεγάλη Ἐθνική Ἀναγέννηση. Ἄν θέλουμε καί σήμερα νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀπαισιοδοξία καί νά βροῦμε τά ἐρείσματα γιά μία ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μετά ἀπό τήν κρίση, ἄς μελετήσουμε προσεκτικά τά διδάγματα τῆς περιόδου 1893-1912. Σήμερα ἡ Ἐθνική Ἀναγέννηση δέν θά ἔχει πολεμική μορφή ὅπως τότε. Θά ἔχει εἰρηνικό περιεχόμενο, πολιτστικό, ἠθικό, κοινωνικό. Ἀλλά θά βασίζεται καί πάλι σέ ἀξίες καί ἰδανικά. Ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ζήσει χωρίς δανεικά. Δέν μπορεῖ, ὅμως νά ζεῖ χωρίς ἰδανικά. Ἄς ξαναδώσουμε στά παιδιά μας τήν πίστη στόν Θεό, τήν φιλοπατρία, τήν τεκμηριωμένη πεποίθηση γιά τή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θά δοῦμε τή νέα γενιά νά δημιουργεῖ καί νά ἀνα-δημιουργεῖ μία καινούργια Ἑλλάδα. Ὀρθόδοξη, δημοκρατική, μαχητική ταγμένη νά πρωτοπορεῖ πολιτιστικά καί οἰκουμενικά.
Εἶμαι αἰσιόδοξος γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος!